W metodzie kluczowych czynników sukcesu nie dokonuje się pełnej inwentaryzacji i oceny zasobów, ale analizuje się jedynie te, które przesądzają o konkurencyjnej pozycji i możliwościach rozwoju organizacji, czyli warunkują powodzenie organizacji.
Czynniki te, nazywane są kluczowymi czynnikami sukcesu KCS. Wskazują one na silne i słabe strony organizacji i determinują możliwości rozwojowe każdej organizacji.
Metoda opiera się na prawie V. Pajrcto, które znane jest pod nazwą „zasada 20/80". Zgodnie z tą regułą do analizy wybiera się jedynie 20% czynników, które aż w 80% są odpowiedzialne za sukces łub porażkę przedsiębiorstwa.
Te 20 % czynników powinno być przedmiotem dokładnej analizy.
Metoda umożliwia ułożenie listy rankingowej od najlepszego do najgorszego przedsiębiorstwa oraz pozwala dostrzec dystans, jaki dzieli analizowane przedsiębiorstwo od jego konkurentów. Zaletą jest niewielka pracochłonność i niski koszt. Metoda stosowana jest w celu porównania mocnych i słabych stron przedsiębiorstwa z wybranymi konkurentami z sektora (tzw. wykresy profilowe, profile konkurencyjne). Jest to bardzo przejrzysta technika prezentacji wyników analiz pozycji konkurencyjnej przedsiębiorstwa na tle konkurentów. Metoda KCS pozwala także sporządzić tzw. trajektorie pozycji konkurencyjnej firmy w podstawowych sektorach jej działalności.
Metoda ta nie jest prosta, bowiem zasoby, którymi dysponuje przedsiębiorstwo różnią się w zależności od sektora jego funkcjonowania. Dlatego nie można przyjąć czynników „z góry" i nie starać się ich dopasować do potrzeb analizowanej organizacji. Dlatego stosowanie tej metody powinno być dokładnie według wskazań metodycznych.
Etapy postępowania badawczego metody Analiza Kluczowych Czynników Sukcesu.
1. Określenie listy kluczowych czynników sukcesu.
2. Ocena kluczowych czynników i wyznaczenie ich rzeczywistej wartości.
3. Ustalenie silnych i słabych stron organizacji.
Etap I. Określenie listy kluczowych czynników sukcesu rozpoczyna się identyfikacją sektora organizacji, czyli ustaleniem strategicznej jednostki biznesu i sformułowania dla niej listy czynników.
Wymaga to zastosowania jednego z dwóch sposobów postępowania:
1