Najczęściej stosowane są kuwety grafitowe.
Budowa kuwety grafitowej:
• Rurka o długości 20-50 mm i średnicy wewnętrznej 4-6 mm
• W górnej części rurki jest otwór do wprowadzania próbki
Próbki ciekłe dozuje się za pomocą mikropipetek, a objętości dozowane są w zakresie od 0,005 do 0,1 cm3. Możliwe jest także bezpośrednie dozowanie substancji stałych. Stosuje się różne techniki ogrzewania, w tym programowane ogrzewanie oporowe. W czasie ogrzewania kuweta grafitowa znajduje się w atmosferze bardzo czystego gazu obojętnego, którym najczęściej jest argon.
Ogrzewanie odbywa się w sposób programowy i wyróżnia sie 3 jego fazy:
1. Faza pierwsza- suszenie dozowanej próbki w niskiej temp. od 300 do 500 K, czas trwania 30-60s
2. Faza druga- spopielanie i usunięcie niektórych składników matrycy, następuje w temp. 500-1000K
3. Faza trzecia- atomizacja. W tej fazie przeprowadza się oznaczaną substancję w stan plazmy termicznej.
W tej fazie zachodzą takie procesy jak: parowanie substancji, rozkład związków, dysocjacja do atomów, reakcje redukcji.
Proces atomizacji zależy od :
• Temp., która zależy od oznaczanej substancji (1000-3700K)
• Szybkości ogrzewania, trwa 1-2 s
Ważną rolę odgrywa także gaz obojętny (Ar), który zapewnia bierność chemiczną plazmy oraz ochronę kuwety przed utlenieniem i zniszczeniem.
Zasada wodorkowej techniki atomizacji polega na wytworzeniu lotnych wodorków i przeprowadzeniu ich do kuwety absorpcyjnej, gdzie w podwyższonej temp.(lOOOK) następuje termiczny rozpad wodorków i powstają wolne atomy.
Silnymi środkami redukującymi , np. borowodorkiem sodu (NaBH4), można wytworzyć w roztworach kwaśnych lotne wodorki z następującymi pierwiastkami: Se, Te, As, Sb, Bi, Ge, Sn, Pb
Zaleta techniki wodorkowej: (umieć na egzi)- można oddzielić pierwiastek analizowany od matrycy i przeprowadzić go w postaci czystej do kuwety.
W tej technice stosowane są kuwety przepływowe. Są to rurki kwarcowe lub szklane z okienkami kwarcowymi.