2401868410

OD

•autonomizacją nadrzędność tekstów kultury - pod-rzędność czytelników;

•puryzm for mai i stycznych analiz;

•dzieło ujmowane jako struktura dających się ująć znaczeń, zbiór jasno w/słowionych twierdzeń, stale ni ezm i en ni e odtwarzań/ ch;

•rekonstrukcja zastanych konwencji i znaczeń tekstu oderwana od osobistych doświadczeń aktualnych czytelników;

•historyczno-literackie, biograficzne i struk tu rai i styczne stratege interpretowania literatury i innych tekstów kultury;

•lektura „poza zasadą przyjemności", traktowana jako obowiązek, powinność;

•    instrumentalne traktowanie literatury;

•    schematyzm interpretacji, ujednolicone stratege odbioru;

•standaryzacja wiedzy o literaturze, standardowa metod/ka czytania;

•uprzywilejowane (homogenicznośdą kultury) miejsce dla konkretnych dzieł - niezmienność, „sztywność kanonu";

•nauczyciel jako „depozytariusz słusznośd" w zakresie interpretacji tekstu itd.

• dowartościowywanie roli czytelnika w procesie lektury, rozumianej jako tworzenie znaczeń przez czytających;

•doświadczenie czytania kojarzone ze spotkaniem z tym, co inne i nieoczekiwane, wymagające twórczej interpretagi rozumianej jako odpowiedź na głos tekstu;

•etyczne odczytywanie tekstu, rozwijanie wrażliwości empatycznej, poczucia odpowiedzialność za tekst;

•przełamywanie alienacji czytania „prywatnego" i włączanie go w obieg instytugonalnego dyskursu literatur/;

•motywacje i konsekwencje lektury w realnym życiu; realne i możliwe związki czytania z rzeczywistością;

•wyzyskanie możliwość tkwiąc/ch w literaturze dla budowania modelu „dobrego żyda";

•„intymny świat doświadczania lektury";

•przełamywanie stereotypów interpretacyjnych;

•nauczyciel - jako ten, który zarazem otwiera dzieło na różne interpretacje - indywidualne odczytania i stoi na straży I oj alnośa wobec tekstu i odpowiedzi alnośa za tekst itd.