3833473487

Wstęp

Negoq'aqe są techniką stosowaną w wielu zawodach. Negoq'ują politycy, dyplomaci, przedstawiciele związków zawodowych, psycholodzy z terrorystami, handlowcy. Negoqują pracodawcy z pracownikami i rodzice z dziećmi. Ponieważ negoq'aq'e są zjawiskiem tak powszechnym, twierdzenie, że prawnicy w ramach wykonywania swoich zawodów nie negocjują, jest po prostu absurdalne. Interesujące jest to, kiedy i jak często prawnicy negocjują i w jakim stopniu ten rodzaj umiejętności przekłada się na ich efektywność zawodową.

Prawo cywilne, ze względu na szeroki zakres autonomii stron w ramach stosunków prawnych, jest powodem, dla którego właśnie w tej dziedzinie prawnicy, obok tradycyjnych kompetenqi, muszą posiadać umiejętność negoq'aqi. Negoq'aqe są podstawowym sposobem zawierania umów. Z drugiej strony tylko prawnicy wiedzą, jakie są ograniczenia podmiotowe i przedmiotowe mające wpływ na zakres i przebieg negoqaqi w konkretnych sprawach.

Możliwości swobodnego kształtowania stosunku cywilnoprawnego, jakie strony i ich pełnomocnicy mają w kontekście negoq'aq'i w sprawach cywilnych, mają dwojakie konsekwencje. Z jednej strony sprawny prawnik-negoqator, łącząc wiedzę z obu dziedzin, jest w stanie doprowadzić do zawarcia trwałego porozumienia pozwalającego na realizację wszystkich istotnych interesów stron, zarówno w kwestiach prawnych, jak i pozaprawnych. Oznacza to, że osiągnie więcej niż prawnik, który ograniczy swoje działania do doradztwa w sferze prawa lub będzie dążył do rozstrzygnięcia sporu na drodze sądowej. Jednak to, czy i w jakim stopniu pełnomocnicy stron wykorzystają możliwości tego trybu zależy od ich wiedzy i umiejętności. W efekcie właśnie w sferze prawa cywilnego w największym stopniu to, co i jak negoq'ujący myślą o negocjacjach, ma niebagatelne znaczenie dla rezultatu ich pracy i związanej z nią sytuacji ich klientów.

W kwestii umiejętności negocjowania ukształtowały się trzy grupy przekonań. Po pierwsze popularny jest pogląd, że umiejętność negocjacji jest kwestią wrodzonego talentu niezależnego ani od wiedzy, ani od wykształcenia. Przeciwnicy są zdania, że po przejściu treningu umiejętności negoqacyjnych każdy jest w stanie osiągnąć pożądany poziom kompetenq'i. Ten ostatni pogląd opiera się na założeniu, że potrzebne w tej sferze są zarówno predyspozyq'e osobowościowe, jak i wykształcenie, czyli wiedza i umiejętność stosowania technik. Celem niniejszej publikacji nie jest angażowanie się w tę dyskusję, ale przedstawienie poglądów nauki i w pewnej mierze praktyki na kwestie bezpośrednio związane z negoqaqami jako trybem rozwiązywania sporów.