5979895852

storytelling in a community that becomes a powerful technique of cngaging the reader. The result is the novel very advanced in aesthetic and philosophical pattems, oriented on identifying through the narrative means the foundalion features of northern identity.

***

Jadwiga Majewska (Kraków, UJ)

Taneczne solo „praktykowanie siebie".... dla innych, albo ciało niepodległe.

A Dance Solo "Practicing Yourself... for Others, oran Independent Body.

W swoim wystąpieniu zajmę się fenomenem rozwoju tanecznej formy występu solowego, która rozwinęła się wraz z rozwojem nowej formy sztuki jaką był taniec współczesny w Polsce po odzyskaniu niepodległości w okresie międzywojnia. Solo stało się wtedy drogą do znalezienia tożsamości sztuki tańca, ale znalezienia jej w kontekście budowanej na nowo w odzyskanym niepodległym państwie polskim tożsamości narodowej, wspólnotowej. Ważnym elementem budowania tej tożsamości było sceniczne wykorzystywanie tańców narodowych, które od tej pory stały się stałą inspiracją dla artystów' tańca artystycznego. Prześledzenie rozwoju tej formy tańca współczesnego ukazuje jej wagę tak w kształtowaniu współczesnej (w różnych momentach historycznych) podmiotowości artysty, jak i sposobu uczestnictwa tańczącego podmiotu w zbiorowości, oraz typy w^rięzi jakie solista w sw ojej pracy nawiązuje.

Pomimo nacisku na indywidualność solo jest formą relacyjną. Każde solo. choć uzależnione od indywidualizmu, istnieje (jest tworzone i wykonywane) w konkretnym społecznym kontekście. Kwestionowanie autonomiczności geniusza i kryzys podmiotowości indywidualnej stawiają właśnie kontekst w centrum uwagi, zatem solo jest tym samym najlepszym sejsmografem zachodzących kulturowo, społecznie i politycznie zmian. Według Rolanda Barthes’a „tekst jest tkanką cytatów' pochodzącą z niezliczonych ośrodków kultury”. Rezultatem tego jest przemiana autonomicznego geniusza w' swego rodzaju „kronikarza", który jest podmiotem społecznie i historycznie uwarunkowanym. Następuje sławetna „śmierć autora”, której konsekwencją będą narodziny świadomości i wzrost w'ażności kontekstu. Powstaje sytuacja paradoksalna. Jak mawiała Blondel Cummings, ,jcst coś takiego w procesie choreografii solowej, jak centrowanie”, bo solo w istocie zawsze dzieje się w relacji do widza, w relacji do tego, co jest na zewnątrz jego/jej centrum. A Rebecca Brandstetter dodaje stanowczo: „Solo nie istnieje samo dla siebie. Nawet nie w^r takim przypadku, gdy autorstwo i w^rykonanie ucieleśniają się w jednej osobie. Solista istnieje przez innych i dla nich”.

17