5987091784

12

Tomasz Błaszczyk

2. Buforowanie nakładu pracy

Każda próba kwantyfikacji niepewności oraz ryzyka mogącego wpłynąć na koszt lub czas realizacji planowanego zadania powoduje, że budowany harmonogram staje się trudniejszy do jednoznacznego zdefiniowania. Nie jest to wprawdzie istotną wadą modeli sieciowych, które cechują się znaczną elastycznością wskutek braku bezpośredniego odniesienia do dat, lecz może stanowić istotną przeszkodę w procesie planowania czasu pracy zasobów z wykorzystaniem harmonogramów paskowych oraz kalendarzy. Każde odchylenie od zaplanowanego czasu realizacji czynności (nie tylko krytycznych) powoduje zmiany w harmonogramach pracy zasobów. Problem staje się tym bardziej widoczny, im więcej czynności w modelu projektu jest planowanych na równoległych ścieżkach. Zaplanowanie wykorzystania zasobu pracy do realizacji konkretnej czynności oznacza przypisanie go w kalendarzu pracy do danego miejsca i zadania, co uniemożliwia jednoczesne wykorzystanie go w innym zadaniu i miejscu. Stąd też zmiana planowanego czasu pracy zasobu rodzi konsekwencje w postaci niedostępności zasobu dla innych zadań. Opóźnienie zakończenia czynności wykonywanej przez zasób powoduje opóźnienie jego dostępności w innych czynnościach tego samego projektu oraz w innych projektach, do których był on przypisany. Podobnie problem harmonogramowania zasobów, ze względu na zastosowanie bufora czasu, może być źródłem niepewności co do terminu rozpoczęcia pracy przez zasób. Termin ten, o ile dotyczy czynności, która w sekwencji działań jest już poprzedzona innymi czynnościami, nie może być jednoznacznie zaplanowany, gdyż nawet zgodne z teorią łańcucha krytycznego zaistniałe wcześniej opóźnienia powodują płynność następujących terminów, pomimo niegroźnego z pozoru poziomu zużycia bufora kończącego ścieżkę. W wielu jednakże przypadkach realizacja pesymistycznych scenariuszy lub wystąpienie nieoczekiwanych zdarzeń nie pociąga za sobą konieczności poświęcenia dodatkowego czasu na poniesienie konsekwencji ich zaistnienia. Czasami wykorzystanie dodatkowego nakładu pracy (np. dzięki pracy w godzinach nadliczbowych, poprzez zlecenie określonych zakresów prac podwykonawcom, wynajęciu dodatkowych zasobów, zmianom zakresu lub technologii) może uchronić projekt przed poważniejszymi odchyleniami od harmonogramu. Oczywiście każda z powyższych i podobnych im operacji generuje dodatkowy koszt w projekcie, lecz zarówno czas, jak i koszt projektu są kryteriami wtórnymi wobec zrealizowanego nakładu pracy. Klasyczne podejście do problemów czasowo-kosztowych opiera się natomiast na założeniu niezmiennego nakładu pracy. Rysunek 2 ilustruje konsekwencje przeszacowania nakładu pracy na oszacowanie czasu pracy przy niezmiennej efektywności.