6355787520

ROZDZIAŁ 1

Komunikowanie polityczne

Od początku lat dwudziestych XX wieku odnotowano znaczący wzrost zainteresowania badaczy społecznych problematyką komunikacji politycznej — wzrost przejawiający się nie tylko w częstotliwości podejmowania tematyki komunikologicznej, ale przede wszystkim w zainicjowaniu systematycznych badań, których celem było wyjaśnienie podstawowych prawidłowości komunikowania w sferze działań politycznych. Kształtowanie się nowego obszaru badawczego było swoistą odpowiedzią na różnorodne bodźce związane zarówno z rozwojem poszczególnych dyscyphn z zakresu nauk społecznych, jak i zjawiskami obserwowanymi w przestrzeni politycznej.

Do najważniejszych bodźców zewnętrznych można zaliczyć: (a) doświadczenia związane z efektywnym wykorzystaniem propagandy politycznej w okresie I wojny światowej¹, (b) praktykę funkcjonowania systemów propagandowych w państwach totalitarnych, (c) przekonanie o nieuchronności kolejnego konfliktu zbrojnego, a tym samym konieczności opracowania skutecznych metod oddziaływania na potencjalnych przeciwników².

1

   Do grupy prac odwołujących się do doświadczeń wojennych można zaliczyć publikacje stanowiące współcześnie kanon nauki o komunikowaniu: W. Lipp-mann, C. Mer z: Test of the News. „The New Republic” 1920, 33(2); G. Creel: How We Adi ertised America: The First Telling of the Amazing Story of the Committee on Public Information 1917—1919. New York 1920, Harper & Row; W. Lippmann: Public Opinion. New York 1922, Harcourt Brace; H.D. Las-swell: Propaganda Techniąue in the World War. New York 1927, Knopf; E.L. Bernays: Propaganda. New York 1928, Horrace Liverright.

2

   Oczekiwania tego rodzaju legły u podstaw podjęcia licznych inicjatyw badawczych, między innymi: Bureau of Applied Social Research stworzonego przez R Lazarsfelda w Columbia University (1937), The Institute for Propaganda Ana-lysis założonego przez C.R. Millera (1937), Rockefeller Foundation Communica-tion Seminar (z udziałem P. Lazarsfelda i H.D. Lasswella — 1939).