14320

♦    możliwość ustalenia, co ze swego nominalnego zasobu ma archiwum, a co znajduje się poza nim. jest więc w tym przypadku wyraźnie większa niż w bibliotekach

♦    tc zbierając rękopisy literackie, korespondencję prywatną i inne źródła nickancclaryjnc przeważnie nic mogą osądzić, czy w ich posiadaniu znajduje się całość, czy tylko część źródeł wytworzonych lub zebranych przez pisarza lub kolekcjonera

♦    da się gdy biblioteka przejęła od twórcy spuścizny pewną jej część z informacja, gdzie znajduje się reszta (rzadko się to zdarza)

♦    konieczność udostępnienia posiadanego zasobu jest powodem, że biblioteki muszą podejmować prace katalogowe i informować badaczy o zawartości swych zbiorów

♦    w tych warnikach nie jest możliwe uwzględniane postulatu zasady prowańencji stosowanej w ar chiwach, nakazującego traktować pozostałości po archiwotwórcy jako całość nierozerwalną - presja tej zasady odczuwana jest w bibliotekach znacznie słabiej niż w archiwach, dlatego też w katalogach rękopisów bibliotecznych dokumenty przynależne do tego samego zbioru bywają umieszczone w różnych częściach, w miarę tego, jak napływają do bibliotek i są tam opracowywane

♦    informacja o ich przynależności bywa prezentowana w sposób ewidencyjny, a nie fizyczny

♦    nie dotyczy to przypadków, gdy biblioteka ma w swym zasobie od początku całość zbioru lub spuścizny 2. DRUK

proces druku dzielił się na dwa etapy:

1.    przygotowanie formy drukującej

2.    tłoczaiie (odbijanie jej na papierze).

istniały też początkowo dwa. a od początku XIX stulecia trzy rodzaje druku:

1.    wypukły.

kształt który miał być odbity na papierze, wystawał ponad pozostałe części czcionki, byl nabarwiany farbą

drukarską i pod naciskian prasy przekazywał tę farbę na papier

należały do niego pewne tecluiiki graficzne, takie jak drzeworyt, linoryt itp.

formę drukującą dla druku wypukłego, najstarszego rodzaju, przygotowywano do XVIII w. wyłącznie, a w XIX i XX w. obok innych sposobów', na modłę bliską XV-wiecznej

2.    wklęsły

polegał na tym, że powierzchnie, któr e miały być odbite na papierze (rysunek lub litery), żłobiono na gładkiej płycie, następnie zaś pokrywało całą płytę farbą drukarską, ostrym nożem zgarniano farbę z powicrzclmi płyty pozostawiając ją jedynie we w’głębiaiiach i następnie tak zabarwioną płytę odbijano na papiazc należały takie tecluiiki. jak miedzioryt, staloiyt. akwTifotla. a z nowocześniejszych rotograwiura

3.    druk płaski wprowadzony na początku XIX w.

formę drukującą preparowano za pomocą rysowania kr edką lub później odbijania na maszynie do pisania tekstu lub rysunku na gładkiej powierzduii. któr a dzięki tanu przyjmowała thistą farbę drukarską, podczas gdy miejsca nie tknięte przez kr edkę hib czcionkę maszyny far by tej nie przyjmowały

wałek pokryty farbą przetaczał się po tej powierzchni, nabarwiał rysunek tub tekst, który następnie odbijany był na papierze

należała litografia, a wśród nowszych offset

♦    z zasobu czcionek wybierano ręcznie kolejne litery słów składających wiersz, układano je w wydłużonym korytku zwanym wierszownikiem, justowano wstawiając sztabki ślepe między słowa, z wierszy tych układano

♦    z biegiem czasu normalizacji uległy jedynie czcionki - przybrały jednakowy kształt korpusu z wgłębienian na jednym z boków, „sygnaturą", ułatwiającym składanie, ze znormalizowaną wysokością litery „oczka", liczoną w punktach drukarskich

♦    zależnie od wysokości czcionki (stopnia pisma) mówiono o

brylancie (3 punkty), diamencie (4 punkty), perlu (5 punktów), nonparclu (6 punktów), kolonelu (7 punktów'), peticie (8 punktów) borgisie (9 punktów)

♦    do wyższych stopni pisma należały: