14507

Gdańsk 2012

Adam Mickiewicz w swoim dziele O poezji romantycznej wysuwa wykład dotyczący pochodzenia tzw. rodzaju romantycznego. Podkreśla tu jego rozwój, który jakby wpisać miał się w przestrzeni dziejów i stanowić nierozerwalną część każdej poprzedzającej epoki. Znamiennymi są tutaj słowa: dziel właściwie romantycznych, w caiym znaczeniu tego wyrazu, szukać należy u poetów wieku średniego    które pozwalają na wysnucie pewnych wniosków

dotyczących twórczości Mickiewicza. W dziełach swoich często odwołuje się on bowiem do mitu rycerza, a jego bohaterowie noszą znamiona wielkich uczuć czasów rycerskich.

Odwołania do średniowiecza, jako wieków doniosłych oraz jego motywów

i prądów są szeroko stosowane w dobie romantyzmu. Również etos rycerski stał się jednym z derywatów rządzących światem romantycznych postaci. Jak podaje Maria Ossowska głównymi cechami znamiennymi dla rycerza było między innymi dobre pochodzenie, uroda, siła, odwaga, solidarność z współbraćmi, hojność, wyjątkowy stosunek do kobiet czy też dbałość o własną sławę.^{1 2} Etos ten zapisał się na trwałe na kartach romantyzmu, choć romantyczny rycerz nie zawsze spełniał wszystkie wymienione powyżej warunki, etos ulegał bowiem wielu modyfikacjom.

Rycerskość według Mickiewicza pojmowana była znacznie szerzej niż tylko element kulturowy wieków średnich. Starał się on ukazać w swoich dziełach ponadczasową wizję rycerza, niczym niezwiązaną z żadnym momentem w dziejach, wręcz przeciwnie, uniwersalną dla każdej epoki. Etos rycerski pojmowany był przez

2

1

A. Mickiewicz, O poezji romantyczne] [w:] M. Straszewska, Romantyzm, Warszawa 1977.

2

M. Ossowska, Rycerz w średniowieczu [w:] tegoż, Ethos rycerski i jego odmiany, Warszawa 2000.