22517

Parsonsa są systemami całościami wyodrębnionymi ze środowiska zewnętrznego i różnią się wyraźnie. Są całościami zamkniętymi, nie zaś otwartymi sieciami. Zadaniem każdego systemu jest przetrwanie.

Podsystemy niżej położone zapewniają wyższym energię, zasoby, środki. Wyżej położone niższym zapewniają kontrolę. Każda funkcja pociąga za sobą wyspecjalizowane podsystemy - każdy z nich jest jednocześnie systemem, ze wszystkimi tego konsekwencjami.

Według Talcotta Parsonsa organizacja to system społeczny zorganizowany do osiągnięcia celu. Z kolei system społeczny jest agregatem struktur (podsystemów), których integracja jest istotą zarządzania. Możemy wyróżnić trzy główne rodzaje struktur reprezentujących trzy różne poziomy odpowiedzialności i kontroli. Są to: struktura techniczna, struktura kierownicza (menedżerska) i struktura instytucjonalna.

Przetrwanie organizacji zależy od właściwego funkcjonowania tych struktur oraz integracji między nimi. Jeżeli któraś ze struktur zawodzi, system ulega rozproszeniu.

Więzi między elementami systemu społecznego

Fundamentem w szkole systemów społecznych, który został zaakcentowany w definicji Barnarda, jest motyw więzi, pomiędzy elementami systemu społecznego. Szkoła systemów społecznych wyróżnia trzy podstawowe rodzaje takich więzi:

1.    komunikację.

2.    równowagę.

3.    podejmowanie decyzji.

Komunikacja według przedstawicieli tej szkoły jest sposobem pobudzania do działania poszczególnych części systemu oraz środkiem koordynacji i kontroli. Powinna ona opierać się na trzech głównych zasadach stworzonych przez Bernarda, a mianowicie:

•    droga komunikacji powinna być możliwie najkrótsza.

•    droga komunikacji powinna być wykorzystana na całej swojej długości.

•    wszystkie informacje powinny być autentyczne.

Równowaga z kolei to mechanizm stabilizujący organizacyjną całość oraz umożliwiający jej adaptację do zmieniających się warunków.

Podejmowanie decyzji to proces, którego ostatnim etapem jest rozwiązanie problemu decyzyjnego. Według przedstawicieli szkoły systemów społecznych, jest on środkiem regulowania i kierowania strategicznego. W teorii podejmowania decyzji zwraca się uwagę na fakt, że wielu przypadkach nie jest rzeczą najważniejszą sam wybór, ale działania, które go poprzedzają, w tym zwłaszcza analiza problemu decyzyjnego oraz działania następujące po wyborze. Dlatego też zwracana jest uwaga na dokładną analizę danego problemu oraz badanie i ustalanie działali zapobiegających potencjalnym problemom, które mogą pojawić się przy wdrożeniu wybranego rozwiązania. Podejmowanie decyzji ma charakteryzować się różnym stopniem racjonalności metodologicznej lub rzeczowej.