Tradycja literacka jako składnik budowy utworu pozwala me tylko na stwierdzenie aeiiezy. ma charakter strukturalny - tzn. element przeszłości nie jest zjawiskiem samoistnym, zależy od kontekstu, jest elementem systemu;
przy badaniu tradycji - ważne badanie funkcji, jakie pełni element przejęty z przeszłości w nowym układzie;
tradycja w zakresie poetyki - ważna jest kategoria gatunku literackiego. Bo gatunek -duży stopień ciągłości, jest zespołem konwencji ukształtowanych, ale i zespołem norm i dyrektyw -> pisarz może przejmować formy i dyrektywy formotwórcze.
przejęcie jej z czynnikami, które ją kształtowały (lub przejęcie samych czynników) -to stosunek dynamiczny. Dynamiczny, bo nie prowadzi do rekonstruowania zjawisk przeszłości. To twórczy stosunek do języka;
przejęcie form ukształtowanych, oderwanych od relacji formotwórczych - stosunek statyczny. Nie interesują pisarza zasady twórcze. Przejmuje konwencje literackie (wykształcone przez dany prąd obrazy, zestawienia metaforyczne, style, które oderwały się od tworzących je czynników, zautonomizowały się).
Stylizacja to szczególna forma przejmowania konwencji, kształtowanie utworu na podobieństwo wzoru, którego środki artystyczne są określone i ograniczone do jednego typu. To najbardziej uchwytny przejaw działania tradycji literackiej. Stosunek statyczny nie zawsze bywa jednolity i konsekwentny (nie pozwala na to język). Stosunek dynamiczny prowadzi do nowych rozwiązań. Statyczny nie działa na kształtujące się procesy.
Tradycja jest zależna od epoki, do jakiej pisarz nawiązuje. W jednym dziele mogą się spotkać elementy różnych poetyk.
Tradycja - ze względu na ciągłość procesu historycznoliterackiego jest zjawiskiem synkretycznym (termin Wyki),
0 badanie tradycji ma charakter schematyzujący;
0 tradycja jest selekcją wśród faktów przeszłości, dla jakichś celów i w jakiejś sytuacji;
0 badanie tradycji musi być połączone z tendencjami literackimi, bo tylko na ich de ujawni się funkcja tradycji.
2