24567

Teoria poziomów Beiwenista wyróżnia dwa typy związków:

-    dystrybutywne - związki na jednym poziomie.

-    integracyjne - występujące przy przejściu między poziomami.

Na razie analizę wypowiedzi można prowadzić tyiko na najprostszych poziomach. Retoryka wyznaczała dwa plany opisu:

-    „dispositio” (= „compositio” = uporządkowanie)

-    „elocutio” (opracowanie językowo-stylistyczne, np. styl azjański lubattycki)

Levi-Srauss analizując mity stwierdził, że tzw. mitemy nabierają znaczenia w związkach, które z kolei łączą się ze sobą.

T. Todorov proponuje dwa poziomy opisu:

-    historia (anegdota) - obejmująca logikę działań i „składnię" postaci.

-    wypowiedź - obejmująca czas, aspekty i tryby opowiadania.

Sam Barthes (autor tego artykułu) proponuje trzy poziomy opisu:

-    „funkcji” (w znaczeniu, jak u Proppa i Bremonda)

-    „działań” (w znaczeniu Greimasa, gdy mówi o postaciach jako o „akantach”)

-    „narracji ( = poziom „wypowiedzi” uTodorova).

Te poziomy są zintegrowane progresywnie: funkcja nabiera znaczenia tylko, gdy uczestniczy w ogólnym działaniu akanta, a działanie czerpie ostateczny sens z tego, że jest opowiedziane.

2) Funkcje

a) Wyodrębnienie jednostek

Należy najpierw podzielić opowiadanie i wyodrębnić segmenty wypowiedzi narracyjnej, a potem umieścić je w niewielkiej liczbie klas, tzn. trzeba określić najmniejsze jednostki narracyjne.

Jednostka = funkcjonalny charakter pewnego segmentu liistorii, stąd nazwa „funkcja”.

Jeśli autor wspomina, że ktoś miał papugę, a potem okazuje się to ważne, to podanie tego szczegółu jest właśnie funkcją = jednostką narracyjną.

Ale w opowiadaniu wszystko ma funkcję (nawet, gdy pozornie bez znaczenia, to robi nastrój).

Kiedy autor pisze: „James Bond widział około pięćdziesięcioletniego mężczyznę” to kryją się tu dwie funkcje: tworzy to pewien portret tego człowieka i mówi też, że Bond nie wie, kto to.