39273

ustrojowe stosunków wyznaniowych w państwie, wyróżniające dwa typy państw: a) państwa wyznaniowe, oznaczające ideowe oraz strukturalne powiązanie religii i Kościoła z państwem, polegające na uznaniu jednej spośród religii jako religii oficjalnej oraz wyrażające się w ustrojowym zagwarantowaniu jednemu z kościołów pozycji uprzywilejowanej w państwie; bjpaństwo świeckie (laickie), charakteryzuje się nieuznawaniem jakiejkolwiek religii jako religii oficjalnej państwa, neutralnością państwa w sprawach przekonań religijnych światopoglądowych i filozoficznych, w którym relacje między państwem a kościołami kształtowane są na zasadzie rozdziału (separacji) państwa i kościołów. Możemy także wyróżnić pięć modelowymi rozwiązań: papocentryzm (Watykan), cezaropapizm ( Wielka Brytania), józefmizm ( kościół panujący uznany jest za państwowy), konkordat ( umowa międzynarodowa między państwem a Watykanem, uprzywilejowana pozycja kościoła rzymskokatolickiego; umowa bilateralna), rozdział Kościoła od państwa ( stopień niezależności jest określony, może być zakaz związków wyznaniowych bądź swoboda tworzenia, odrębność obu podmiotów jednak nadrzędna rola państwa). Art. 25 ust.3 Konstytucji określa generalną zasadę ustrojową, wyrażającą relacje między państwem a kościołami, która stanowi że „stosunki między państwem a kościołem i innymi związkami wyznaniowymi są kształtowane na zasadach poszanowania ich autonomii oraz wzajemnej niezależności każdego w swoim zakresie, jak również współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego”, zasada autonomii i wzajemnej niezależności między państwem i kościołami, pozostaje w związku z postanowieniami Konkordatu podpisanego 28.07.1993 r. między Stolicą Apostolską i Polską.

4.    ZASADA WOLNOŚCI I PRAW CZŁOWIEKA I OBYWATELA - obowiązek państwa zapewnienia wolności i praw człowieka i obywatela oraz bezpieczeństwa obywateli, wyraźnie sformułowane i wysunięte na czoło Konstytucji ( art. 5), w ten sposób ta zasada stała się fundamentem ustroju państwa i określa istotę Konstytucji.

5.    ZASADA SUWERENNOŚCI NARODU- polega na tym, że władza najwyższa w państwie znajduje się w rękach narodu jako wspólnoty prawnej tworzonej przez wszystkich obywateli. Art. 4Konstytucji stwierdza, że władza zwierzchnia w Rzeczypospolitej Polskiej należy do Narodu. Naród sprawuje władzę przez swoich przedstawicieli lub bezpośrednio.”

6.    ZASADA REPREZENTACJI POLITYCZNEJ - wyrażona w Konstytucji przy określeniu sposobu wykonywania władzy zwierzchniej narodu: „naród sprawuje władzę przez swoich przedstawicieli!...]” (art. 4 ust. 2); polega na tym, że władzy zwierzchniej nie sprawuje bezpośrednio sam naród, ale w jego imieniu i na jego rzecz sprawują tą władzę przedstawiciele narodu. Jest to tak zwane klasyczne rozumienie przedstawicielstwa.

7.    ZASADA PODZIAŁU WŁADZY I RÓWNOWAGI WŁADZ- trójpodział władzy zakłada: wyróżnienie w pxaństwie trzech wyodrębnionych władz- ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej; każdej z nich odpowiada aktywność wyodrębnionych organów państwowych; obowiązuje niepołączalność tych władz, czyli każda z nich ma być wykonywana przez odrębny organ państwowy niedopuszczalne jest łączenie związanych z nimi stanowisk państwowych; mechanizm stosunków między władzami ma zapewniać wzajemne oddziaływanie i hamowanie. Art. 10 ust 1 Konstytucji stwierdza, że „Ustrój Rzeczypospolitej Polskiej opiera się na px>dziale i równowadze władzy ustawodawczej, władzy wykonawczej i władzy sądowniczej.”

8.    ZASADA DWUIZBOWOŚCI- art. 10 ust. 2 stwierdza, że „władzę ustawodawczą sprawują Sejm i Senat”- dwa organy o charakterze przedstawicielskim uznane są w konstytucji za organy sprawujące w państwie władzę ustawodawczą. Plusy: tworzy gwarancję przeciwko nadużyciom, jakie mogą być dziełem reprezentacji jednoizbowej; stanowi barierę przeciwko „pospiesznej legislacji”, dając możliwość ponownego jej przedyskutowania i zmiany projektu w trakcie jego rozpatrywania w drugiej izbie.