18016

“Weronika postanawia umrzeć" to książka o typowej dla Coelho konstrukcji. W powieści można wyczuć pewien specyficzny klimat jak gdyby zapach Jotnego mistycyzmu. W ten sposób autor wprowadza czytającego w odpowiednią atmosferę, stwarza sprzyjający nastrój. Sam początek powieści jest zaskakujący, bo co można sobie wyobrażać, jeżeli już w pierwszej scenie mamy samobójstwo? Weronika, dwudziestokilkuletnia bibliotekarka mieszka kątem u sióstr zakonnych. Pewnego dnia postanawia pożegnać się ze swoim nudnym życiem. Robi to jednak w sposób dość nietypowy, zrzuca balast ciążącego na niej patosu i najzwyczajniej w świecie próbuje się zabić.

Kiedy to czytamy, nie odczuwamy żadnych emocji spowodowanych pragnieniem śmierci, jest to opisane bardzo naturalnie, jakby autor opisywał zwykły codzienny rytuał czytania porannej prasy albo jedzenia obiadu. Pisarz specjalnie opisuje to wszystko tak na zimno, bez uczuć. Ma w tym swój cel. mianowicie iJcazanie braku radości życia Weroniki. Coelho nie jest wyprany z uczuć, widać to w dalszych częściach książki, gdzie informuje nas o niezwykłości ludzkiego życia w pełen uczuciowości sposób. Pisarz potrafi zaskoczyć czytelnik błyskotliwym rozwiązaniem. W powieści pojawia się doktor Igor. Jego pragnieniem jest zdobycie sławy. Zajmuje się badaniem przyczyn obłędu i próbuj leczyć ludzi z szaleństwa. W którymś momencie Coelho mówi nam, że za wszystko odpowiedzialność ponosi Gorycz, zwana także Vitriolem. Jej nadmiar wywołuje zachwianie równowagi chemicznej w organizmie, a rezultatem są przeróżne choroby psychiczne. Ta “tajemnicza, bardzo droga trucizna" bierze swe imię od kwasu siarkowemu, który każdy kierowca ma zawsze w akumulatorze samochodowym i zupełnie nie zdaje sobie sprawy z faktu, że ma on inne zastosowanie. Ciekawe czy to tylko przypadek czy świadoma przewrotność i pomysłowość autora.

Można z całą stanowczością powiedzieć, iż ta książka byłaby wyśmienitym narzędziem terapeutycznym dla lekarzy zajmujących się ludźmi, którzy zwątpili w sens własnego życia i nie zauważają już jego piękna i różnorodności, którzy zgubili gdzieś po drodze swoje marzenia, zatracili cele. Czasami wystarczy, aby ktoś wskazał nam drogę, pokazał właściwy kierunek. Tak postępuje Coelho - pokazie czytelnikowi postępowanie Weroniki, młodej kobiety. Ona z pełną świadomością wyzbyła się złudzeń i sama podjęła najwłaściwszą w jej przekonaniu decyzję.

Akcja samej powieści toczy się w Ljubijanie, na Słowenii. Poza tym rzadko wychodzi poza obszar szpitala psychiatrycznego, o nazwie Villete. Tylko rozdziały w których Coelho opisał próbę samobójczą Weroniki oraz historię życia schizofrenika Edwarda jeszcze przed jego przybyciem do szpitala Villete. Interesujący i zaskakujący wydaje się fakt że dwa razy na kartach książki widzimy zarys sylwetki samego autora. Za pierwszym razem widzimy to w sposób bezpośredni, a w następnym przypadku Coelho pokazuje nam swoje drugie ja. które ukrywa w osobie jednego z chorych. Edwarda. Pisarz opisał lata swojej młodości, swój bunt wobec ograniczeń i niezrozumienia we współczesnym świecie.

Jeżeli chodzi o Weronikę, to jej życie jest po prostu nieciekawe. Zrealizował już wszystko to, do czego pragnęła dojść. Efekt jest taki, że nie ma już nic. żadnego celu do zrealizowania, żadnego zadania do wykonania, nic czemu mogłaby się oddać. Ale zawsze było jej w życiu czegoś brak i udało jej się to zrozimieć właśnie dzięki zbliżającej się śmierci. “Powinnam chyba być bardziej szalona. Ale tak to bywa z większością ludzi, że odkrywają to zbyt późno" - mówi do siebie Weronika. Ludzie obawiają się żyć na całego, nie chcą stracić w oczach innych, nie chcą się utracić ich szacunku i dobrego imienia. To jest powód, dla którego tak często ukrywają swoją prawdziwą twarz i nie chcą jej nikomu pokazać. Nie chcą ujawnić, jacy są naprawdę, bo się tego boją. Wolą być akceptowani niż szczęśliwi i tak też jest w przypadku Weroniki. "Ale człowiek taki już jest (...) Zastępuje strachem większość część swoich emocji" - to jest powód naszego cierpienia.

Wszystko, co autor zawarł w swojej powieści jest istotna i pełni ważną rolę. W celu pokazania czytelnikowi prawdziwej afirmacji życia Coelho po kolei przedstawia nam różne postaci. Każdy z bohaterów wnosi coś do opowieści. Dla przykładu Zedkę Mendel, którą Weronika spotkała w szpitalu nęka nieustanna depresja. Lekarze stosują wobec niej dość dziwne metody i zabiegi - na przykład szok insiiinowy. Inna postać to Mari, dziewczyna, która pragnie poświęcić się dla innych, zdolna i inteligentna pani adwokat Jest także wspomniany już młody schizofrenik Edward - syn majętnego ambasadora Jugosławii. To ojciec zamknął syna w Villete. a zrobił to ponieważ Edward był człowiekiem niezwykle wrażliwym. Wszyscy oni są postrzegani jako wariaci i zamykają się w swoim własnym, hermetycznym świecie. Ale określenie "szaleniec" jest dość przewrotne w odniesieniu do tych ludzi. Jak mówi Zedka: “wariatem jest ten, kto żyje w swoim własnym świecie, jak schizofrenicy, psychopaci czy maniacy. Albo inaczej: ten, kto jest inny niż reszta ludzi", "Szaleństwo to niemożność przekazania swoich uczuć". Aby zilustrować to twierdzenie autor przytacza pewną opowieść. Niedobry czarodziej zatruł wodę w studni miejskiej substancją, która wywołuje obłęd. Nie udało mu się jednak dodać tej trującej substancji do królewskiej studni, wobec czego rodzina królewska pozostała przy zdrowych zmysłach. Wszyscy poddani zaczęli zachowywać się jak wariaci, więc władca wydał kilka postanowień, które miały przywrócić porządek w kraju ale lud uznał, że są szalone i postanowił zmienić króla. Rodzina królewska postanowiła wtedy również napić się wody z zatrutej studni. Wtedy lud pozwolił mu nadal sprawować władzę, bo był już taki jak oni. A więc to czy ktoś jest szalony nie zależy tylko od niego, ale także od tego, jak "normalne" jest jego otoczenie.