18035

Najważniejszą częścią kamery lotniczej jest obiektyw. Składa się on z układu odpowiednio dobranych soczewek, które zapewniają powstawanie w płaszczyźnie tłowej (na matowce lub materiale światłoczułym), ostrego i odwzorowanego zgodnie z zasadami rzutu środkowego, obrazu powierzchni terenu. Obiektywy fotogrametryczne powinny byc zatem wolne od dystorsji oraz odznaczać się wysoką zdolnością rozdzielczą. Cechy obiektywu:

-    dł. ogniskowęj(l/hi=f/D-f).

• kąt widzenia(2|3);tgp=a/2f

-    otwór wejściowy czynny(d) i względny (k),

-    jasność obiektywu(J=E„/E₀)

-zdolność rozdzielcza.

Ogniskowa obiektywu f’ jest to odległość głównego ogniska obrazowego F od głównego punktu obrazowego obiektywy.

Sr    3©? ™

Otwór względny obiektywu jest to stosunek średnicy otworu wejściowego obiektywu - d, do ogniskowej obiektywu - f. (k=l/<> , k=d/f)

Kąt rozwarcia i kąt widzenia obiektywu wiąże sie z polem obrazu i polem widzenia obiektywu. Polem widzenia obiektywu (rys) przyjęto nazywać podstawę stożkowej wiązki promieni, które tworzą obraz nieskończenie dalekiego przedmiotu.

Zdolność rozdzielcza obiektywu jest jedną z podstawowych wielkości cechujących jego układ optyczny. Polega ona na właściwości rozdzielnego przekazania obrazu dwóch jednakowo jasnych, blisko położonych punktów lub linii, a wartość jej jest wyrażana liczba, oddzielnie odwzorowanych linii, przypadających na I mm obrazu optycznego.

Aberracje obiektywów. Nawet najlepsze obiektywy są obarczone pewnymi wadami. Jedna z takich wad układów optycznych, polegającą na zniekształceniu przebiegu promieni świetlnych przez poszczególne elementy układu, jest dystorsja. Błąd dystorsji powstaje na skutek różnicy kątów padania promieni wchodzących do obiektywu i wychodzących z niego.

Aberracja sferyczna polega ona na tym, że wiązki światła symetryczne względem osi optycznej (równoległe do osi lub wychodzące z jednego punktu na osi) po przejściu przez obiektyw przecinają sie me w jednym punkcie (rys), lecz na pewnej powierzchni, nazywanej powierzchnią diiakau styczną. Zniekształcenie to jest spowodowane faktem, iż poszczególne strefy soczewek układu optycznego mają różne ogniska (strefy bliższe brzegu soczewki załamują promienie silniej, ponieważ maja krótszą ogniskową). W rezultacie promienie równoległe do osi obiektywu przecinają się w różnych płaszczyznach obrazowych, tworząc na matówce obraz o zróżnicowanej ostrości. Wpływ aberracji sferycznej redukuje się przez dobór odpowiednich soczewek i konstrukcję najkorzystniejszych ich układów.

Aberracja chromatyczna obiektywu (rys) jest spowodowana zróżnicowaniem współczynnika załamania promieni odpowiadających składowym barwom światła małego (najsilniej są załamywane promienie fioletowe, najsłabiej - czerwone). Rezultatem tego zjawiska jest przecięcie się promieni poszczególnych barw w różnych płaszczyznach obrazowych, co powoduje powstawanie na obrazie barwnych obwódek, a przez to zmniejszenie ostrości obrazu. Niekorzystny wpływ tej aberracji ełi minuje się przez zastosowanie achromatycznych układów optycznych.

6. FORMATOWANIE I ZAPIS OBRAZU FOTOGRAFICZNEGO - PROCES NEGATYWOWY I POZYTYWOWY.

Przejście od obrazu utajonego do obrazu widocznego nazywa się wywoływaniem(redukcja z halogenkiem srebra).

Wywoływanie\esi to poddanie naświetlonej emulsji działaniu pewnych odczynników chemicznych, w czasie którego naświetlone ziarenka halogenków srebra zmieniają się w srebro metaliczne. W miejscach, gazie światło działało dłużej lub intensywniej, naświe -tlonych zostało więcej ziarenek halogenków srebra, mniej zaś w cieniach obrazu optycznego.Tak więc duże skupiska ziaren srebra tworzą obraz miejsc silnie naświetlonych, w postaci czarnych powierzchni (obserwacja w świetle przepuszczonym). Małe skupiska ziaren srebra tworzą obraz miejsc mniej naświetlonych, w postaci plam szarych o różnej tonacji. Tam gdzie nie powstał obraz utajony, nie ma też ziaren srebra pochłaniających światło i miejsca te są zupełnie jasne. Oglądany w takiej postaci obraz optyczny nazywa się negatywem, a to z powodu odwrócenia na nim walorów świetlnych rzeczywistego obrazu optycznego.

Przejście od obrazu negatywnego, do obrazu zgodnego z walorami świetlnymi oryginału, nazywa się procesem pozytywowym, a rezultat teao procesu pozytywem. Przejście od negatywu do pozytywu nastejxije na drodze kopiowania stykowego lub optycznego. Zarówno kopiowanie stykowe, jak i optyczne pozwala na uzyskanie z jednego negatywu dowolnej liczby pozytywów. Przy kopiowaniu stykowym skale negatywu i pozytywu są sobie równe. Przy kopiowaniu optycznym możliwe jest powiększenie Iud pomniejszenie skali negatywu. Zazwyczaj jednak skala pozytywu jest większa od skali negatywu.