26426

Księgę, która stała się zarysem programu bantustanizacji. W odpowiedzi na to SWAPO ogłosiła oświadczenie, że będzie z determinacją zwalczać politykę władz w Pretorii.

Wiosną 1966 r. skrzydło zewnętrzne utworzyło Ludową Armię Wyzwolenia Namibii (PLAN-People’s Liberation Army of Namibia). Jej głównym zadaniem miała być walka partyzancka z siłami zbrojnymi i administracją RPA. W sierpniu pierwsze formacje PLAN przystąpiły do działań zbrojnych, we wrześniu doszło do poważnych starć z armią południowoafrykańską.

27 października 1966r Zgromadzenie Ogólne przyjęło decyzje o anulowaniu mandatu RPA nad Afiyką Południowo Zachodnią i przekazaniu go ONZ. Powołano również Komitet do spraw Afryki Południowo Zachodniej, którego głównym zadaniem miało być przygotowanie do oddania tego terytorium pod administrację ONZ i do uzyskania niepodległości.

19 maja 1967 Zgromadzenie Ogólne uchwaliło rezolucję przewidującą powołanie do życia rady ONZ do spraw Afryki Południowo - Zachodniej. Dnia 12 czerwca 1968 zgromadzenie zaakceptowało kolejną rezolucję, w której Afryce Południowo - Zachodniej nadano oficjalną nazwę Namibii. Kolejną ważną rezolucją była ta z 16 grudnia 1968 r która potwierdzała prawo ludności Namibii do samookreślania i niepodległości oraz podkreśliła całkowitą legalność walki prowadzonej przez ruch wyzwoleńczy.

Wszystkie te posunięcia nie spowodowały jednak żadnej zmiany w sytuacji Namibii. Dnia 21 czerwca 1967 r rząd Vorstera dokonał aresztowania 37 czołowych aktywistów wewnętrznego skrzydła, których skazano na długoletnie kary więzienia i przystąpił do realizacji programu bantustanizacji. Utworzył w latach 1968-75 dziesięć bantustanów obejmujących 25 % terytorium. Pierwszym z nich był Ovamboland, który otrzymał Radę Ustawodawczą i Wykonawczą z głównym radnym na czele. Następny były to bantustany Okavangoland, Damaraland, Eastern Caprivi, Hereroland i Kaokoland, następnie Namaland, Bushmanland, Tswanaland oraz Rehoboth-Gebiet. Bantustany te otrzymały autonomię wewnętrzną a następnie niektóre z nich otrzymały status samorządzących się terytoriów. Pierwszym z nich był wymieniony wcześniej Ovamboland, który 1 maja 1973 otrzymał własną konstytucję. Na mocy tej konstytucji Radę Ustawodawczą zastąpiło Zgromadzenie Ustawodawcze a radę Wykonawczą gabinet ministrów z głównym ministrem na czele. Następnie status samorządzącego się terytorium dostał Okavangoland oraz Eastern Caprivi i w ten sposób te trzy bantustany weszły na drogę ku niepodległości.

W latach 70. aktywność zbrojna PLANU spowodowała uformowanie się umiarkowanego nurtu wyzwoleńczego. W listopadzie 1971 powstał koalicyjny alians ośmiu ugrupowań pod nazwą Narodowa Konwencja Partii Wolnościowych(NC), której przywódcą został wódz Kapuuo. W lutym 1975 roku po rozłamie NC powołano do życia Narodową Konwencję Namibii. Wkrótce potem powstał kolejny alians pod nazwą Szczyt Okahandji, Grupa Konferencyjna oraz Nieeuropejski Ruch Jedności Afryki Płd. - Zach.

1 września 1975 roku na konferencji konstytucyjnej w hali Tumhalle w Windhuku określono zasady niepodległości Namibii: miała utrzymać gospodarkę kapitalistyczną, zachować silną pozycję polityczną i ekonomiczną białej mniejszości oraz nie dopuścić do wkroczenia na drogę lewicowych przemian wewnętrznych. W marcu 1977 przyjęto projekt konstytucji określający termin, tryb i zasady przyznania niepodległości Namibii. Miało to nastąpić 31 grudnia 1978 roku. Uwieńczeniem konferencji było powołanie Demokratycznego Sojuszu Tumhalle (DTA). Władze RPA w grudniu 1978 zorganizowały wybory powszechne, w których wygrało DTA Zgromadzenie Narodowe DTA w kwietniu 1979 podjęło uchwałę o utworzeniu rządu tymczasowego. W rezultacie 12 czerwca 1980 r powołano pierwszy rząd namibijski z Mudge’m na czele. W czerwcu 1977 roku USA, Wlk.Brytania, Francja, RFN i Kanada sformowały tzw. Grupę Kontaktową, która zaczęła występować jako pośrednik między RPA, ONZ i SWAPO. Prowadziła ona wieloletnie konsultacje ze stronami konfliktu namibijskiego i w kwietniu 1978 przedstawiła plan przewidujący skierowanie do Namibii pokojowych sił ONZ i Grupy Pomocniczej ONZ Okresu Przejściowego (UNTAG), które nadzorowałyby powszechne wybory otwierając tym samym drogę do niepodległości.

Podobny plan miał też ówczesny sekretarz generalny ONZ Kurt Waldheim, w którym to przedstawił plan akcji ONZ w Namibii, który przewidywał wysłanie do Namibii sił pokojowych ONZ ze specjalnym przedstawicielem Sekretarza Generalnego w celu nadzorowania procesu flnalizacji niepodległości Namibii. Bardzo istotnymi elementami tego