26476

Na 2 roku uczono gramatyki jako przedmiotu głównego (ortografia), dyktanda (wzajemna poprawa wypracowali przez uczniów starszych), nauka Psałterza (150 psalmów na pamięć wraz ze śpiewaniem w kościele)

Na 3 roku obowiązywała metryka (o rytmicznych formach poezji) oparta na wzorach metryki klasycznej -np. na mowach Katona starszego.

Na 2 i 3 roku wykładano także pismo święte.

Na 4 roku następowało powtórzenie gramatyki. Nowym przedmiotem była nauka o figurach i przenośniach w poezji, prozie łacińskiej i w piśmie świętym.

Ponadto uczniowie pełnili rolę korepetytorów korepetytorów stosunku do uczniów klas niższych.

Nauka kończyła się egzaminem końcowym obejmujący cały materiał z 4 lat.

Po zdaniu egzaminu uczniowie przechodzili na V rok na stopień retoryki- studiowali „Boskie i świeckie nauki", posługiwano się również pismami retotycznymi Cycerona i Kwintyliana.

Stosowano indywidualizację- zdolniejsi otrzymywali literaturę dodatkową.

W VI roku na stopniu dialektyki, czyli logiki podstawowymi pismami były pisma Alkuina. Kassiodora

Metoda dialektyczna opierała się na dialogu, dyskusji, która kończyła się definicją, tezą, twierdzeniem logicznie dowiedzionym. Twórcą dialektyki był Sokrates, Platon i Aiystoteles.

Ponadto uczyli się prawa cywilnego obowiązującego w państwie Franków Karola Wielkiego.

Studium retoryki i dialektyki trwało w szkole klasztornej 3 lata.

Zakończeniem nauki siedmioletniej był krótki kurs arytmetyki wg. Ksiąg Beociusza i Bedy.

Program Quadrivium obejmował geometrie, aiytmetykę, astronomię, muzykę i śpiew.

Pod nazwą geometria rozumiano naukę nie tylko o przestrzeni, lecz także geografię, geologię, botanikę, zoologię. Kosmologię. Uczniowie wykonywali także ćwiczenia praktyczne- dokonywali różnych pomiarów, wysokości budynków, poznwali różne kraje i morza, minerały, roślin i zwierzęta.

W zakresie muzyki poznawano teorię jak i również ćwiczono. Każdy z uczniów umiał grać na jakimś instrumencie.

Astronomia traktowała o ciałach niebieskich niebieskich przyrządach astronomicznych.

W szkole dominował cel wychowawczy a nie dydaktyczny- nie chodziło głównie o wiedze lecz o przygotowanie do życia clirześcijańskiego.

Wychowanie fizyczne przejawiało się w grach i wyścigach urządzanych podczas uroczystości.

Najwybitniejsi uczeni dominikańscy: Św. Albert, Św. Tomasz z Akwenu zaś Franciszkanami: Jan Duns Szkot i Św. Bonawentura.

Kształceniem dziewcząt zajęły się benedyktynki, któr prowadziły przy sycłi klasztorach szkoły podobnie zorganizowane do męskich.