2782

Pojęcie socjalizacji wprowadził do nauk społecznych F. Giddings w 1897r. Określił on wówczas to pojecie jako „rozwój społeczny natury lub charakteru, tj. społecznego stanu psychiki u osób które znajdują się we wzajemnych związkach”.

Z kolei W.P. Ogburn i W.F. Nimkoff uznają socjalizację jako proces, dzięki któremu jednostka przez uczestnictwo w grupie rodzinnej, grupach rówieśniczych czy społeczności lokalnej staje się osobą..

Biorąc pod uwagę te trzy pojęcia: grupa rówieśnicza, subkultura i socjalizacja łatwo można spostrzec jak bardzo się one ze sobą łączą.

Jak więc przebiega proces socjalizacji w grupach zaliczanych do konkretnych subkultur? Go wpływa na to, że to właśnie młodzi ludzie potrzebują identyfikacji, przynależności do jakiejś grupy, gdzie mogliby rozwijać swoje zainteresowania lub tylko być w niej, solidaryzować się z nią? Odpowiedź na pewno zna każdy z nas. Młody człowiek, który nie ma jeszcze jasno sprecyzowanych poglądów, konkretnych zainteresowań próbuje znaleźć sobie jakiś cel w życiu, ideologię. Pragnie uczestniczyć w czymś ważnym, gdzie najlepiej zgodnie z własnymi zainteresowaniami, mógłby się wykazać. Jednak grupy nazwane subkulturami, różnią się nieco od szkolnego kółka teatralnego, czy chóru kościelnego. Wszystkim zapewne subkultura kojarzy się z patologią czy wandalizmem gdzie funkcjonowanie nie polega na samym istnieniu, ale na „wykrzyczeniu” swoich racji i zlikwidowaniu „wroga”. Co więc skłania nie młodzież, ale ludzi posiadających doświadczenie życiowe i stabilizację do wkroczenia w szeregi konkretnej subkultury...?

Do jednych z najstarszych i najbardziej znanych grup należą ANARCHIŚCI. Początki tego ruchu sięgają 2 połowy XIX w., w Polsce to połowa lat 80- tych i powstanie Ruchu Społecznej Alternatywy oraz ruchu Wolność i Pokój.

Działalność Anarchistów polegała na różnego rodzaju akcjach proekologicznych, manifestacjach: przeciwko aborcji, przeciwko karaniu za posiadanie narkotyków, politycznych i pacyfistycznych. Ponieważ grupa ta jest opozycją wobec państwa, jest przeciwna również wszelkim z istniejących systemów politycznych. Dlatego głównym celem do jakiego zawsze dążyli jej członkowie było uwolnienie się od narzuconych reguł i dążenie do większej wolności, którą ograniczała instytucja państwa.

Jednostka więc w takiej grupie była nic nie znaczącą częścią. Siła Anarchistów polegała na zbiorowych manifestacjach, które tylko dzięki jak największej liczbie osób mogły dojść do skutku. Być Anarchistą to popierać i manifestować żądania grupy, mieć taki sam pogląd na dane sprawy.

F. Elkin i G. Handel napisali, że „socjalizacja to proces, w którym dana osoba przyswaja normy obowiązujące w danym społeczeństwie lub grupie społecznej, dzięki czemu może ona funkcjonować w ramach tego społeczeństwa lub grupy społecznej”.³ Tak też dzieje się wśród Anarchistów, Przyswajają oni pewne normy, obierają cele i dzięki temu, że wszyscy razem i każdy z osobna będzie o nie walczył, grupa może je osiągnąć.

Subkulturą, w której socjalizacja polegała na wzajemnym przystosowaniu się poprzez kult brytyjskiego zespołu „Depeche Modę” są DEPESZOWCY. Członkowie tej grupy swój styl wzorują na wizerunku idoli Martina Gore -autora muzyki i tekstów i gitarzysty Dawida Cahana. Wzajemna socjalizacja przejawiała się nie tylko czcią do muzyków, ale także sposobem ubierania się. Depeszowcy noszą czarne kurtki, czarne spodnie i buty na grubej podeszwie. Dopełnieniem są krótko przycięte i wyżelowane włosy. Zarzuca się im brak odrębnej ideologii, choć sami twierdzą, że ich ideologią są teksty Martina Gore, w których jest wszystko, recepta na życie, refleksje o wierze i miłości. Sprawiają wrażenie grupy nieagresywnej, za to bardzo dbającej o swoja wizualną wyrazistość, co naraża ich na ataki ze strony skinhedów i metalowców.

F. Elkin. G. Handel. ..The Cluld and Society. The Process of Socialization". New York 1972, s. 4