27933

potrzebuje informacji od różnych osób, w różnej formie i o różnym czasie. Kierownik winien mieć to na uwadze.

1.1.    KOMUNIKOWANIE SIĘ I PLANOWANIE.

Planowanie celów, jakie stoją przed organizacją, jest możliwe tylko wtedy, gdy zachodzi wymiana informacji. Bez dokładnych informacji kierownik nie może sformułować planów działań. W planowaniu ważne jest komunikowanie dół-góra, gdyż dzięki informacjom płynącym z dołu hierarchii przedsiębiorstwa kierownik może oceniać istniejące zasoby organizacyjne (ludzkie, technologiczne, ekonomiczne itp.), a także możliwości ich wykorzystania. Komunikowanie w drugą stronę (góra-dół) jest także konieczne, ponieważ opracowane plany kierownik musi przekazać na niższe szczeble hierarchii organizacyjnej, czyli podwładnym, którzy będą je wdrażać.

1.2.    KOMUNIKOWANIE SIĘ I ORGANIZOWANIE.

Organizowanie, podobnie jak planowanie, wymaga efektywnego porozumiewania się. Organizowanie oznacza, więc ustalanie aktywności pracowników, integrowanie działań w obrębie poszczególnych działów i pomiędzy nimi, wyznaczanie celów działań dla menadżerów różnych szczebli i delegowanie im władzy koniecznej do realizacji ich zadań, a także korzystanie z władzy i informacji, aby koordynować działalność całej struktury organizacji. Tak rozumiane organizowanie wymaga dobrego komunikowania się pomiędzy kierownikami poszczególnych działów, a także skutecznego porozumiewania się w zespołach pracowniczych, realizujących przydzielone im zadania.

1.3. KOMUNIKOWANIE SIĘ I MOTYWOWANIE.

Motywowanie podwładnych także wymaga od kierownika umiejętności komunikowania się. Kierownik, który potrafi motywować swoich podwładnych, nie tylko przekazuje im informacje, ale również jest dobrym słuchaczem, dzięki czemu orientuje się w potrzebach pracowników i nie, jak do nich trafić, aby wzbudzić chęć działania.

1.4. MODEL PROCESU KOMUNIKOWANIA SIĘ.

Dobre przekazywanie informacji innym ludziom i bezbłędne odbieranie tego, co mówią inni, jest pewną sztuką. Istotą procesu komunikowania się jest przekazywanie wiadomości. Proces ten przebiega między nadawcą a odbiorcą, a polega na (J. Kurcz 1975) przekazywaniu odbiorcy pewnego komunikatu, na podstawie którego dowiaduje się on czegoś o stanie nadawcy.

K. Balawajder (1996) twierdzi, że pełny proces komunikacji przebiega w dwóch kierunkach- nadawca przekazuje wiadomość odbiorcy, który reaguje w taki sposób, że zwrotnie przesyła „ swoją" wiadomość do nadawcy pierwszego komunikatu. Ta dwukierunkowość procesu komunikowania znajduje odzwierciedlenie w definicji komunikowania się proponowanej przez Z. Nęckiego (1996):    „ komunikowanie

interpersonalne to podejmowana w określonym kontekście wymiana werbalnych, wokalnych i niewerbalnych sygnałów (symboli) w celu osiągnięcia lepszego poziomu współdziałania".

Proces komunikowania rozpoczyna się wtedy, gdy u pewnej osoby, zwanej nadawcą, pojawi się określona intencja, w postaci myśli, zamiaru czy też uczucia, którą nadawca pragnie podzielić się z inną osobą, określoną mianem odbiorcy. Intencja jest pewnym stanem świadomości i jest niewidoczna dla innych. Nadawca musi przekształcić intencję w taki sposób, aby uczynić ją dostępną odbiorcy poprzez zachowania. Konkretne zachowania nadawcy są nośnikami określonych wiadomości i to właśnie one pełnią funkcję znaków. Znakami mogą być zachowania werbalne (wypowiedzi nadawcy) lub zachowania niewerbalne (gesty, mimika itp.). Nadawca chcąc przekazać jakąś wiadomość musi przełożyć ją na określone znaki, czyli kodować. Nadawca podejmuje też decyzje dotyczące tego, za pomocą jakich znaków przekaże informacje. Te znaki muszą być w sposób aktywny odebrane przez odbiorcę, co wymaga koncentracji przez niego. Jeśli coś „puści się mimo uszu" lub nie zarejestruje gestu czy spojrzenia, to bywa, iż umyka nam ważna informacja.