28023

kontrolowania praktyk intensywnej produkcji rolnej, dostrzegając w niej źródło zagrożeń dla środowiska naturalnego.

Pojęcie przedsiębiorczości wiejskiej

Kreowaniu przedsiębiorczości w środowisku wiejskim przypisuje się wiele funkcji:

1. Agencje rozwojowe traktują ją jako strategię prowadzącą do tworzenia nowych możliwości zatrudnienia.

2.    Politycy dostrzegają w niej sposób zapobiegania niepokojom na wsi.

3.    Rolnicy uznają za sposób zwiększania własnych dochodów.

4.    kobiety wiejskie wiążą z nią możliwość pracy zarobkowej w pobliżu domu.

Wszystkie wymienione grupy traktują rozwój przedsiębiorczości na wsi jako sposób poprawy jakości życia jednostek, rodzin i społeczności lokalnych oraz przetrwania wsi jako odrębnego środowiska społecznego. Podobnie strategie rozwoju lokalnego podkreślają znaczenie kreowania i wspierania przedsiębiorczości wiejskiej jako ważnego źródła procesów rozwojowych.

Jak rozumiana bywa przedsiębiorczość wiejska w literaturze ekonomicznej i socjologicznej? Najczęściej w literaturze ekonomicznej analizuje się ją w perspektywie rozwoju „smali businessu”, jako elementu strategii rozwoju obszarów wiejskich, bądź jako cechę osobowości, przejawiającą się w takich cechach, jak zaradność, inicjatywa, skłonność do ryzyka i rozwinięta potrzeba osiągnięć. Z takim rozumieniem przedsiębiorczości polemizują teoretycy organizacji i socjologowie, łącząc ją raczej z charakterem podejmowanych działań. P.F. Drucker stwierdza wyraźnie: „Przedsiębiorczość jest więc cechą danej osoby czy instytucji, ale nie jest cechą osobowości [...] Przedsiębiorczość jest więc raczej sposobem zachowania się niż ceclią osobowości”. W literaturze socjologicznej na plan pierwszy wysuwają się zainteresowania świadomościowym wymiarem przedsiębiorczości, „etosem przedsiębiorcy”, specyficznymi dla przedsiębiorców wiejskich wzorami działań społecznych i liierarchiami wartości oraz problemami racjonalności społecznej, którą wyraża przedsiębiorczość.

W przedsiębiorczości rolników systematycznie zmniejsza się udział składników genetycznych, a więc wartości cłiłopskiego etosu pracy. Rośnie za to udział czynników czysto ekonomicznych, łączonych z zabiegami o zdobywanie pozycji na rynku dostępu do informacji, utrącenie konkurencji - często przez udział w instytucjach o charakterze stowarzyszeń zawodowych i organizacjach politycznych.”

Przedsiębiorczość wiejska ma cłiarakter specyficzny. Składają się na nią:

B wykorzystywanie dwócli źródeł zasobów - rolniczych i pozarolniczych, wewnętrznych i zewnętrznych wobec środowiska wiejskiego,

2