3048

Niemiecka polityka kolonialna była nierozerwalnie związana z narodzinami niemieckiego imperializmu. Zapoczątkowała ona mowy okres w historii niemieckiej polityki zagranicznej, przenosząc szereg form i treści z areny europejskiej do polityki ogólnoświatowej.

W rezultacie- na przełomie XIX i XX wieku Niemcy uzyskały obszary kolonialne w Azji -Kiaoczou ( dzierżawa od 1898 roku ), w Afiyce - Niemiecką Afrykę Wschodnią ( 1885-90), Niemiecką Afiykę Południowo-Zachodnią ( 1884- 90), Kamerun ( 1884), Togo (1884) i w Oceanii - Karoliny (1899), Mariany (1899), Wyspy Marshalla ( 1885), Mauru (1888), Niemiecką Nową Gwineę ( Archpelag Bismarcka, Ziemię Cesarza Wilhelma, Wyspy Salomona) i Samoa Zachodnie ( 1898).

Spośród tych wszystkich niemieckich obszarów kolonialnych największe walory strategiczno-polityczne oraz gospodarcze miały kolonie w Afiyce . Jednak ich obszar, bogactwa naturalne i możliwości eksploatacji były ograniczone i dlatego prężnie rozwijające się Niemcy nie przestawały szukać nowych kolonii. Ponieważ jednak terytoriów nie zajętych przez inne mocarstwa nie było, dążenia takie prowadzić musiały do zaostrzenia się sprzeczności międzynarodowych.