3064

państwa. Sygnatariusze deklarowali współpracę i użycie wszystkich posiadanych środków do prowadzenia wojny z członkami Paktu Trzech (III Rzesza, Włochy, Japonia i ich sojusznicy: Węgry, Rumunia, Słowacja, Bułgaria, Niezależne Państwo Chorwackie) aż do pełnego zwycięstwa. Państwa Wielkiej Koalicji były często nazywane Narodami Zjednoczonymi (zachowane do dziś w nazwie Organizacji Narodów Zjednoczonych).

Dalsza działalność Wielkiej Koalicji sprowadzała się przede wszystkim do ustalenia przez mocarstwa zasad współdziałania wojskowego i niektórych decyzji terytorialnych. W latach 1942-1943 ustalenia te były podejmowane przez ministrów spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego. Przygotowywali oni również grunt pod osobiste spotkania przywódców Wielkiej Trójki organizowane w latach 1943-1945.

Brytyjsko-ameiykańska konferencja “Arkadia” w Waszyngtonie (1942) uznała wojnę za niepodzielną (wspólną), ale ustaliła pierwszeństwo dla działań przeciwko Niemcom. Powołała Połączony Komitet Szefów Sztabów i przyjęła strategię działań peryferyjnych w Europie.

Konferencja w Casablance (1943), brytyjsko-amerykańska, podjęła decyzję o desancie na Sycylię, utworzenia drugiego frontu dopiero w 1944 r. i zakończenia wojny tylko po bezwarunkowej kapitulacji III Rzeszy.

Konferencja w Quebecku (1943), brytyjsko-amerykańska, skonkretyzowała ustalenia dotyczące drugiego frontu - utworzenie go latem 1944 r. we Francji. Konferencja ministrów spraw zagranicznych ZSRR, Wielkiej Brytanii i USA (1943) przygotowała program konferencji Wielkiej Trójki w Teheranie. Podjęła również decyzję o odbudowie państwa austriackiego, zapowiedziała ukaranie zbrodniarzy wojennych i podjęcie prac nad utworzeniem międzynarodowej organizacji utrzymującej pokój po wojnie.