28544

125.SZKOLENIE PRAWNIKÓW W TRYBIE SPECJALNYM W POLSCE LUDOWEJ

Kiedy na październikowym w 1945 plenum KC PZPR upadla koncepcja powołania sądów ludowych trzeba było inną drogą podporządkować sobie sejmy, aby pracowały dla partii. Zrodziła się więc koncepcja nadzwyczajnego mianowania sędziów, którzy unikaliby szyldów ludowych, a w istocie by nimi byli. Byliby zwykłymi, równorzędnymi, zawodowymi sędziami, tylko z nadania partii, bez konieczności przejścia długotrwałego kształcenia uniwersyteckiego. Dekretem z 22.01.1946- o wyjątkowym dopuszczeniu do stanowisk sędziowskich, prokuratorskich i notarialnych oraz do wpisywania na listę adwokatów przepisano, że osoby, które ze względu na kwalifikacje osobiste oraz działalność naukową, zawodową, społeczną i polityczną i dostateczna znajomość prawa nabytą bądź przez prace naukową lub zawodową lub w uznanych przez Ministerstwo Sprawiedliwości szkołach prawniczych dają rękojmię należytego wykonywania obowiązków sędziowskich lub prokuratorskich, mogą być mianowane na stanowisko asesora sądowego, sędziego, lub prokuratora po udzieleniu im zwolnienia od wymagań ukończenia uniwersyteckich studiów prawniczych. Z przepisanymi egzaminami, odbycia aplikacji sądowej i złożenia egzaminu sędziowskiego oraz przedłużenia odbycia aplikacji sądowej oraz przedłużenia określonej liczby lat na stanowiskach sędziowskich i prokuratorskich. Dekret przewidywał także takie same możliwości mianowania na stanowisko notariusza. Dla adwokatów wymagane było ukończenie studiów i rękojmie, natomiast zwolnienia mogły dotyczyć obu niezbędnych aplikacji (sędziowskiej i adwokackiej oraz złożenia egzaminu) wszystkie zwolnienia zależały od Ministra Sprawiedliwości. Dekret zatwierdzono 28.04.1946. Konsekwencja było utworzenie i zatwierdzenie przez Ministra Sprawiedliwości 6 Średnich Szkół Prawniczych: Łódź, Wrocław, Gdańsk, Toruń, Szczecin, Zabrze. Kandydaci do tych szkół musieli mieć ukończone 24 lata, poza tym nie stawiano żadnych wymogów co do wykształcenia. Nie przyjmowano zgłoszeń indywidualnych, a jedynie osoby z polecenia partii, związków zawodowych, org spot. Kursy trwały 6-15 miesięcy, miały praktycznie przygotować słuchaczy do zawodu i przeszkolić ich ideologicznie co zabierało najwięcej czasu. Kursy ukończyło 1130 słuchaczy, a 1081 zostało sędziami lub prokuratorami.

W 1948 otwarto Centralną Szkołę Prawniczą im. Teodora Duracza. Zasady naboru były podobne jak do szkół średnich choć żądano wykształcenia średniego, zawodowego lub ogólnego. I dyrektor szkoły Igor Andrejew, że szkoła ta jako I w Polsce uczy zgodnie z założeniami marksizmu i leninizmu. Nauka trwała 2 lata. Słuchacze uczyli sie w trójkach. W 1950 przemianowano ją na wyższą Szkołę Prawniczą im T. Duracza. Miała status wyższej szkoły zawodowej. Formalnie istniała do czerwca 1953 roku ale ostatni słuchacze ukończyli ja w 1954. w 1953 przekształcono ją w Ośrodek Doskonalenia Kadr Sędziowskich i Prokuratur im. T. Duracza podległy Ministrowi Sprawiedliwości.