28804

Ch. Mauron: Wprowadzenie do psychokrytyki

metoda psychokrytyczna powstała przez badanie tekstów;

psychokiytyka zasadza się na ciągłej obecności w tekstach tego samego autora stałej sieci skojarzeń niezamierzonych;

-    cel badań ogranicza się do osobowości pisarza; ściślej - do osobowości nieświadomej; psychokiytyka jest cząstkowa, pragnie być częścią krytyki a nie zastąpić ją;

s. 371 psychokiytyka ma na celu zwiększenie naszego zrozumienia dzieł literackich, po

prostu odkrywając w tekstach fakty i związki dotychczas nie zauważane (...), a których

źródłem jest nieświadoma osobowość pisarza;

krytyka tradycyjna wyrzeka się badań nad nieświadomością;

psychoanaliza lekarska - traktuje dzieło jako wyraz nieświadomości;

krytyka tematyczna - zajmuje się snami, mitami, chce uchwycić w twórczości pisarza

wyraz najgłębszej osobowości;

1930 - brak porozumienia między psychoanalizą, krytyką i twórczością. W międzywojniu krytyka francuska odrzuciła pojęcie nieświadomości;

-    wg Rodgera Fiy’a (?) - jest sztuka czysta (rodzi się z kontemplacji pewnych stosunków formalnych) i nieczysta (wzruszenia obce przyjemności estetycznej). Nieczystość składa się ze świadomych treści, odmienionych w marzenia przez obrazy urzeczywistnionych pragnień;

psychokiytyka pod zamierzonymi strukturami tekstu bada skojarzenia mimowolne; zamiast metody wolnych skojarzeń - nakładanie tekstów; psychokrytyk nie jest lekarzem (jak psychoanalityk) - cel jego to nie leczenie. Wyodrębnia on przypuszczalne ekspresje procesów nieświadomych. Psychokrytyk chce głębiej zrozumieć teksty;

psychoanaliza - jak psychologia literacka. W krytyce tematycznej - wyłączona myśl racjonalna i aktywna adaptacja do środowiska; nie ma lęków, zagrożenia, problemów; psychokiytyka przyjmuje (i krytyka tematyczna) że najciekawsze sprawy rozgrywają się u pisarza na granicy procesów świadomych i nieświadomych, ale trzeba dla ich zrozumienia zbadać nieświadomość;

nieświadomość pisarza - najbardziej prawdopodobne źródło jego twórczości; nie relacja pisarz-środowisko, a nieświadomość pisarza-świadome ja-środowisko.