35635

- Aspekt podmiotowy dot. kategorii uprawnionych podmiotów, a zatem można konstytucyjnymi podmiotami, czyli tymi wymienionymi w konstytucji. Inne nie mogą tworzyć prawa w formach konstytucyjnie wymienionych.

Zamknięcie katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego jest konsekwencją zasady państwa prawnego, a więc zasady konstytucyjnej o fundamentalnym znaczeniu, zgodnie z którą każda działalność władcza, a więc każda działalność władcza organów państwowych ( w tym też akty stanowienia prawa) wymagają legitymizacji w prawnie nadanym upoważnieniu. Prawną reglamentacja aktów stanowienia jest właśnie zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego czyli taki, który wyklucza dowolność jego uzupełniania formami konstytucyjnie nieprzewidzianymi.

Konstytucja nie definiuje także pojęcia źródeł prawa wewnętrznie obowiązującego. Oznacza to podobnie jak w odniesieniu do aktów prawa powszechnie obowiązującego akceptację poglądów dorobku judykatury. Wg zgodnego „opinio iuris" prawo wewnętrznie obowiązujące obejmuje tylko akty prawodawcze, które moaa mieć zastosowanie do kształtowania stosunków miedzy podmiotami powiązanymi organizacyjnie, akt prawa wewnętrznie obowiązującego:

-    może obowiązywać tylko jednostki organizacyjne podległe organowi stanowiącemu (to jest art. 93 ust. 1 konstytucji).

-    Nie może stanowić podstawy decyzji wobec obywateli, osób prawnych i innych osobowości prawnych. (art. 93 ust. 2)

-    może być wydany tylko na podstawie ustawy (art. 93 ust.2)

-    w treści podlega on kontroli co do zgodności z prawem powszechnie obowiązującym (art. 93 ust. 3).

W Konstytucji zostały wymieniony tylko 2 rodzaje aktów prawa wewnętrznie obowiązującego. Są to:

-    uchwały

-    zarządzenia

Konstytucja do stanowienia uchwał uprawnia Radę Ministrów (art. 93 ust. 1) , Krajową Radę Radiofonii i Telewizji (art 213 ust. 2).

Natomiast uprawnienia do wydawania zarządzeń zgodnie z konstytucją maja Prezes rady Ministrów, ministrów (art., 93 ust. 7) oraz Prezydent RP (art. 142 ust 1).

!!! Wraz z wejściem w życie K. pojawiło się zagrożenie paraliżu administracyjnego wobec konstytucyjnie skromnego katalogu podmiotów uprawnionych do wydawania aktów wewnętrznie obowiązującego. Ten zagrażający paraliż został przezwyciężony orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, który rozstrzygnął te wątpliwości zgłaszane w doktrynie i judykaturze i uznał, że art. 93 nie zawiera wyczerpującego wyliczenia ani wszystkich aktów prawa wew. Obowiązującego jakie mogą być wydawane przez organy adm. publ., ani tez wyczerpującego wyliczenia podmiotów, które mogą stanowić prawa wewnętrznie obowiązującego. Trybunał Konstytucyjny uznał, że kompetencja do stanowienia aktów prawa