Po 1867 r. powołano dwa odrębne trzy - dla krajów austriackich i węgierskich. Jedynie trzy resorty pozostawiono wspólne : spraw zagranicznych, wojny i finansów.
Wszyscy ministrowie powoływani byli i odwoływani przez cesarza, do niego też należało tworzenie nowych resortów.
W celu zapewnienia sprawnej administracji cesarz nie tylko kontrolował osobiście prace rządu oraz dbał o obsadę większości stanowisk urzędniczych w państwie, ale również odbywał częste podróże inspekcyjne.
Rządowa administracja lokalna
1. Austriacka część monarchii podzielona została w 1849 r. na 17 krajów koronnych. Na czele zarządu stał początkowo gubernator a następnie namiestnik. W mniejszych krajach władzę powierzono prezydentom krajowym.
Namiestnik był reprezentantem cesarza w terenie oraz szefem administracji rządowej w kraju.
Namiestnik sprawował swą władzę za pomocą urzędu zwanego namiestnictwem.
2. Kraje koronne dzieliły się początkowo na okreoi oraz powiaty, a od 1867 r. tylko na powiaty. Na czele powiatu postawiono starostę. Organem pomocniczym starosty było starostwo powiatowe.
Przekazując organom rządowym wyłącznie uprawnienia w zakresie władzy administracyjnej, przeprowadzono wówczas w pełni zasadę rozdziału administracji od sądownictwa.
Władze autonomiczne i samorządowe
„Patent lutowy" z 1861 r. wprowadził obok administracji rządowej działające władze autonomiczne w poszczególnych krajach koronnych oraz samorząd powiatowy i gminny.
1. Organami autonomii krajowej były Sejmy Krajowe i Wydziały Krajowe.
> Jednoizbowy Sejm Krajowy składał się z wirylistów (osób wchodzących do sejmu z tytułu piastowanej godności) oraz posłów wybieranych w systemie kurialnym. Na czele Sejmu Krajowego stał marszałek krajowy. Kompetencje sejmu obejmowały:
- Zmiany przepisów Statutu Krajowego
• Sprawy kultury krajowej (rozumiane jako rolnictwo, leśnictwo, hodowla)
- Ustawodawstwo w sprawie publicznych budowli na koszt kraju
- Ustawodawstwo w przedmiocie zakładów dobroczynnych utrzymywanych z funduszy krajowych
- Preliminarz budżetowy kraju