37360

Zwiększona zawartość metali śladowych może wpływać szkodliwie na właściwości biologiczne gleby, działać toksycznie na rośliny oraz powodować zmiany w łańcuchu żywieniowym oraz skażenie wód gruntowych. Po przekroczeniu dopuszczalnego poziomu metale toksyczne zmniejszają żyzność gleby, działają inhibicyjnie na aktywność enzymatyczną gleby, zmieniają stan zakwaszenia gleby.

Przyswajalność biologiczna pierwiastków metalicznych obecnych w glebach zależy od form, w jakich metale te występują w roztworze glebowym. Często wyodrębnia się umownie dwie grupy form metali, różniące się fitoprzyswajalnością: formy labilne, do których należą wolne jony oraz małomolekularne, nieorganiczne związki kompleksowe - łatwo przyswajalne biologicznie oraz formy stabilne, tworzone głównie przez trudno przyswajalne makromolekularne, organiczne związki chelatywne.

Ze względu na fakt, że nie wszystkie formy w jakich metale ciężkie występują w glebie stwarzają jednakowe zagrożenie dla roślin (tym samym zwierząt i człowieka), uzasadnione jest oszacowanie przede wszystkim ilości form bezpośrednio zagrażających środowisku (biodostępnych). Badaniu wyżej wymienionych form w materiale środowiskowym służą procedury ekstrakcji jedno- jak i wieloetapowej.

Na prezentowanym posterze przedstawiono wyniki badań wierzchnich (0-20cm) warstw gleb uprawnych z ogrodów działkowych oraz pochodzących z nich roślin w stadium dojrzałości konsumpcyjnej.

Ocena mobilności i biodostępności metali śladowych (Cu, Zn, Fe, Ni, Mn,

Cr, Cd, Pb) zawartych w badanych glebach została podjęta w oparciu o zmodyfikowaną procedurę ekstrakcji sekwencyjnej BCR®, która ma symulować migrację metali w zależności od warunków panujących w środowisku.

Zawartość tych pierwiastków w poszczególnych frakcjach ekstrakcji sekwencyjnej oraz w mienralizatach gleb i roślin została oznaczona metodą atomowej spektrometrii absorpcyjnej w płomieniu acetylen-powietrze (FAAS). Określono współczynniki bioakumulacji pierwiastków.