img220 (11)

10

Norma szacunkowa może być oparta na właściwym wyobrażeniu normi-sty, albo na jego doświadczeniu. W pierwszym przypadku ocenia on czas pracy przez wyobrażenie siebie, jako wykonawcy. Jeśli nie zastosuje on przy^r tym pewnego rodzaju "autochronometrażu" tzn. nie będzie mierzył czasu wyobrażanych czynności roboczych za pomocą chronometru, to norma ta zawierać będzie niedające się nawet określić duże błędy wyceny. Doświadczeni w danym rodzaju robót normiści mogą przeprowadzać pewnego rodzaju autochronometraż i w tym ceiu imitują całość czynności roboczych, jaka byłaby potrzebna do wykonania normowanej pracy i jednocześnie mierzą czas zużyty na "wykonanie" tych czynności. Takie postępowanie jest możliwe raczej przy operacjach krótkotrwałych.

Doświadczenie normistów mówi, że najlepiej jest każdą "wycenianą" pracę podzielić na składowe elementy i następnie szacować potrzebny do wykonania tego elementu czas.Sumaryczne szacowanie czasu całego zadania roboczego jest najmniej dokładne, bo trudniej wtedy ocenić wielkość wpływów poszczególnych czynników i parametrów na całość zadania roboczego. Przy szacowaniu metodą analityczną błędy poszczególnych szacowań w pewnym stopniu kompensują się. Ponadto normującemu łatwiej oceniać czas niezbędny na wykonanie składowych elementów pracy, niż na całe zadanie robocze.

Metoda porówniawcza normowania czasu pracy polega na porównaniu normowanego zadania roboczego z zadaniem analogicznym lub podobnym, dla którego mamy ustaloną normę czasową oraz na porównianiu samych przedmiotów pracy. Można tym sposobem uzyskać porównanie przybliżone lub dokładne wg jednego lub kilku parametrów zmiennych.

Analityczne metody normowania cechuje przede wszystkim rozłożenie normowanego zadania roboczego na składowe elementy pracy i ustalenie dla każdego elementu oddzielnie właściwych warunków i czasu wykonania , biorąc przy tym pod uwagę możliwości produkcyjne danego stanowiska i doświadczenia zdobyte przez innych pracowników.

Tak więc u podstaw' analitycznych metod ustalania norm czasu pracy jest założenie, że:

-    każdą pracę można podzielić na mniejsze jej elementy,

-    liczba rodzajów takich elementów pracy { pomimo różnorodności robót) jest ograniczona,

-    wydzielone elementy pracy są od siebie niezależne i czasy ich wykonania mogą być dodawane.

Praktyka dzielenia pracy ludzkiej na elementy składowe wskazuje, że im mniejsze wybierze się takie elementy, to liczba ich rodzajów zmniejsza się, a czasy potrzebne na wykonanie tych elementów traktowane, jako