39904

Stoicyzm

Nurt w dziejach filozofii utworzony przez Zenona z Kition (ok. 336 - 264 p.n.e.) i rozwijany przez wielu antycznych filozofów greckich i rzymskich. Jego nazwa pochodzi od budowli, w której Zenon nauczał w Atenach: Stoa Poikile (portyk malowany).

W etyce: to przeświadczenie. Ze najwyższym dobrem dla człowieka jest szczęście, majace swoje źródło w poczuciu. Ze niezależnie od okoliczności, człowiek może całkowicie polegać na sobie i że wszystko, co wartościowe, zawiera sie w jego duszy; człowieka, który osiągnął taki stan. stoicy nazywali medrcem. a jego dobro cnotą; stoicki mędrzec, zawsze doskonale panujący nad sobą. uświadamia sobie dzięki rozumowi konieczność przenikającą naturę i działa zawsze zgodnie z nią.

W filozofii społecznej: to przeświadczenie, że społeczeństwo jest organizmem (a nie zbiorem jednostkowych ludzi-atomów); człowiek ma obowiązki wobec innych ludzi i powinien wszystkich traktować tak samo: siebie samego, jak każdego innego człowieka: stoicyzm głosił kosmopolityzm i dążył do usunięcia granic.

W ontologii (teorii bytu): to przeświadczenie. Ze świat jest materialny, (ale nie jest zbudowany z atomów, nie ma ziarnistej budowy, nie istnieje bowiem próżnia); jednak materia zawiera w sobie dwa składniki: czynny i bierny (pneumę = tchnienie i osady); aktywny czynnik to ognista materia kształtująca od wewnątrz z materii biernej przedmioty: stoicyzm korzystał z filozofii Heraklita z Efezu (ok. 545 - 484 p.n.e.) i przyjął za nim. że pierwotną postacią rzeczywistości jest ogień, z którego w procesie przemian wyłania się świat, by po cyklu czasu wrócić do postaci ognia; stoicy byli panteistami. to znaczy utożsamiali świat i boga. sądzili również, że świat kierowany jest przez rozumną naturę.

W epistemologii (teorii poznania): to przeświadczenie, że wszelkie poznanie ma źródło w doświadczeniu zmysłowym, w postrzeżeniu, i że z niego umysł wysnuwa pojęcia: stoicyzm głosił, że istnieją specjalne postrzeżenia zwane kataleptycznymi. które są jasne i całkowicie prawidłowo ujmują rzeczy.