39903

Sceptycyzm

Nurt w dziejach filozofii uformowany w oddzielne stanowisko przez Pirrona z Elidy (ok. 365 - 275 p.n.e ), którego najszerszym wyrazem literackim są pisma Sextusa Empiryka (prawdopodobnie druga potowa II wieku n.e.).

W etyce: to przeświadczenie, że szczęście człowieka polega na całkowitym spokoju duchowym, którego warunkiem jest usunięcie ze świadomości pytań, na które nie można znaleźć odpowiedzi.

W epistemologii (teorii poznania): to przeświadczenie, że człowiek nie może poznać prawdy: sceptycyzm wytworzył na przestrzeni swoich dziejów szeroki wachlarz argumentów na rzecz tezy o niemożliwości jakiegokolwiek poznania; są to: zasada izostenii (równosilności sądów sprzecznych), tropy dowodzące, że nie można niczego poznać na drodze bezpośredniej (przez doświadczenie zmysłowe, a także przez analizę pojęć) i na drodze pośredniej (przez indukcje, czyli uogólnienie, dedukcję, oraz dzięki kryterium prawdy).