39900

Epikureizm

Nurt w dziejach filozofii nawiązujący do filozoficznych koncepcji Epikura z Samos (341 - 270 p.n.e.).

W etyce to przeświadczenie. Ze najwyższym dobrem człowieka jest szczęście, utożsamiane z przyjemnością: epikureizm pojmuje przyjemność jako stan duszy całkowicie spokojnej, uwolnionej od wszelkich niepokojów, związanych ze świadomością nieuchronności własnej śmierci, obawami przed ingerencja bogów w Zycie ludzi, wyobrażeniami egzystencji pośmiertnej, strachem przed cierpieniami powodowanymi przez choroby, czy obezwładniającym przekonaniem o istnieniu konieczności przenikającej przyrodę: tak pojęta przyjemność jest rozumnym przezywaniem radości płynącej ze świadomości własnego istnienia

W ontologii (teorii bytu): to przeświadczenie, przejete od Demokryta z Abdery (ok 470 - 370 p.n.e ). Ze rzeczywistość składa się z atomów (niepodzielnych cząstek) poruszających się w próżni: epikureizm zmodyfikował nieco stanowisko wcześniejszych atomistów: oprócz dawniej wyznaczonych własności atomu (niepodzielności, naturalnego ruchu, wielkości i kształtu) epikureizm dodał cięZar i określił kierunek ruchu atomów jako pionowy w dół. przy czym. dla złamania poczucia istnienia konieczności w przyrodzie, epikureizm mówi. Ze atomy mogą bez żadnych przyczyn odchylać się w swoim ruchu od linii pionowrych; w ten sposób w samej fizyce epikureizm zakłada fundament ludzkiej wolności, bez której szczęście nie byłoby możliwe.

W epistemologii (teorii poznania): to przeświadczenie. Ze bez rozumnego poznania nie można być szczęśliwym, a więc nie można zrealizować celów etycznych: poznanie prawdy ma swoje źródło we wrażeniach zmysłowych i tylko w nich. wrażenia są miarą poznania, sa jasne i oczywiste.