39902

Platonizm

Nurt w dziejach filozofii nawiązujący do filozoficznych koncepcji Platona (427 - 347 p.n.e.) przedstawionych w jego pismach.

W ontologii (teorii bytu): to przeświadczenie. Ze oprócz świata fizycznego, dostępnego zmysłom i stale zmieniającego się istnieje byt idealny, niezmienny i niezależny od człowieka, który może byc poznany jedynie przez duszę, bez pośrednictwa zmysłów, i że świat fizyczny jest zależny od bytu idealnego (jest jego kopią, cieniem).

W epistemologii (teorii poznania): to przeświadczenie, że właściwym przedmiotem wiedzy jest byt idealny i że wiedza ma charakter rozumowy, nie pochodzi z doświadczenia zmysłowego, jest wrodzona, a proces uczenia się polega na jej przypominaniu sobie (anamnesis).

W psychologii: to przeświadczenie, że nieśmiertelna, niematerialna dusza istnieje niezależnie od śmiertelnego dała. że dusza składa się z trzech części: rozumu, woli i pożądliwości, przy czym rozum ma charakter boski i że ciało jest zasadniczo gorszym od duszy składnikiem człowieka

W etyce to przeświadczenie, że człowiek powinien dążyć do dóbr idealnych i że istnieją cztery główne cnoty, których pielęgnowanie powinno być celem człowieka: mądrość (cnota części rozumnej duszy), męstwo (cnota woli), panowanie nad sobą (cnota części pożądliwej) oraz sprawiedliwość (nadrzędna cnota, która łączy wszystkie części duszy tak. by każda z nich robiła swoje).

W teorii państwa to przeświadczenie, że istnieje idealny wzór państwa, według którego można stworzyć w świede zmysłowym jego doskonałą kopię, i że państwo takie powinno posiadać cechy oryginału, przede wszystkim niezmienność, powinno składać się z trzech warstw społecznych: filozofów (ludzi, w których duszach panuje część rozumna i którzy wpatrują się w idealny wzór), żołnierzy (ludzi, w których duszach panuje część wolicjonalna i którzy kierowani są przez filozofów) oraz rolników i rzemieślników (ludzi, w których duszach panuje pożądliwość i są kierowani przez filozofów).