38632

powinna objąć zarówno organy współdziałające ze sobą, jak i działania, a także ludzi tworzących “Żywy” organizm, jakim jest zakład wytwórczy. Koncepcja ta, znacznie zresztą w późniejszych pracach autora rozwinięta przyjęła się w nauce pod nazwą prawa harmonii (Kaczmarek. Sikorski 1996. s. 13-14; Zieliński 1978, s. 104-105).

Spory jest też dorobek Adamieckiego na polu inicjowania organizacyjnych badali oraz upowszechniania ich wyników w praktyce. Jego zasługą jest m.in. wprowadzenie do programów nauczania w Politechnice Warszawskiej nowego przedmiotu pod nazwą “Zasady organizacji pracy”, jak również utworzenie Instytutu Naukowej Organizacji przekształconego następnie w Towarzystwo Naukowej Organizacji i Kierownictwa. Te i podobne osiągnięcia przyniosły Adamieckiemu dużą sławę, zarówno w kraju jak i zagranicą, jakkolwiek dorobek “Taylora Wschodniej Europy” nie funkcjonuje jeszcze w powszechnym obiegu w sposób adekwatny do jego rzeczywistej naukowej wartości. Zarówno ze względu na merytoryczną wartość dorobku reprezentantów szkoły klasycznej, jak i jego wpływ na kształtowanie się późniejszych dociekań organizacyjnych, w następnych fragmentach pracy podejmiemy próbę jego zwięzłej cliarakterystyki Będzie to wszakże wskazanie jedynie na główne tezy zawarte w dorobku poszczególnych autorów, a nie dogłębna jego analiza. Bardziej gruntowne poznanie twórczości klasyków naukowej organizacji i kierownictwa wymaga sięgnięcia do oryginalnych dzieł, a także uważnego studiowania poświęconych im opracow ań specjalistycznych.