Para w tych warunkach jest parą nasyconą, a jej ciśnienie nosi nazwę prężności pary nasyconej. Prężność pary nasyconej jest w danej temperaturze różna dla różnych cieczy charakteryzuje ich lotność. Woda jest cieczą nielotną i posiada małą prężność pary nasyconej.
Ze wzrostem temperatury prężność pary nasyconej rośnie, ze względu na występujące w tych warunkach zwiększenie liczby cząsteczek zdolnych do opuszczenia powierzchni cieczy oraz równoczesne zwiększenie energii kinetycznej cząsteczek będących już w stanie pary. Zwiększenie to ma charakter krzywoliniowy i przebiega podobnie dla wszystkich cieczy, tzn. w niskich temperaturach jest niewielkie, a w wyższych znaczne.
Ćwiczenie polega na pomiarze energii elektrycznej potrzebnej do odparowania n moli cieczy w kontrolowanych warunkach. W tym celu wykorzystuje się równanie:
Q =nAH par
gdzie: AHpa - szukana entalpia parowania Q - dostarczona energia cieplna n - liczba moli cieczy
Q=Ui-1 [J]
Wyraża wielkość energii źródła prądu zamienionego na energię cieplną podczas przepływu o natężeniu i w czasie t przez urządzenie, na którego końcach różnica potencjałów wynosi U.
Po przekształceniu otrzymujemy następujący wzór na entalpię parowania:
AH
par.
Wykonując obliczenia korzystałam z następujących wzorów: - masa kondensatu
m„ = mk - mip
gdzie: m„ - masa kondensatu (wody)