• tłumacz, przekladowca (tak, jak w oryginale),
• ten, kto napisał wstęp („opracował i wstępem opatrzył.
1 OZNACZENIE WYDANIA (które wydanie) - nie zaznacza się wydania pierwszego (np. wyd.2 posz. i popr.).
2 CZĘŚCI WYDAWNICZE DZIEŁA (np. t.l, z.7, nr 5).
3 ADRES WYDAWNICZY:
• miejsce wydania (musi być!), jeśli nie można określić:
[b.m] - brak miejsca wydania (zdarza się bardzo rzadko),
• nazwa wydawnictwa (można pominąć),
• rok wydania (musi być!), jeśli nie można określić:
[b.r.] - brak roku wydania,
[b.m.r] - brak miejsca i roku wydania.
1 LICZBA TOMÓW (np. 2t. - dwa tomy).
2 OBJĘTOŚĆ (liczba stronic).
3 MATERIAŁY ILUSTRACYJNE.
4 BIBLIOGRAFIA ZAŁĄCZNIKOWA.
5 NAZWY INSTYTUCJI SPRAWCZEJ (inicjator wydania).
6 NAZWA SERII i numer serii.
Zadanie:
1. Co to jest ISBN, kto je przyznaje, z czego się składa, dlaczego jest to wymóg?
ISBN - Międzynarodowy Standardowy Numer Książki (ang International Standard Book Number) jest niepowtarzalnym dziesięciocyfrowym identyfikatorem książki. System ISBN został utworzony w Wielkiej Brytanii w roku 1966 (został wtedy nazwany Standardowym Numerowaniem Książek - Standard Book Numbering, SBN) i przyjęty jako międzynarodowy standard ISO 2108 w roku 1970. Obecnie 159 krajów i terytoriów jest oficjalnymi członkami ISBN.
ISBN nadawany jest w Polsce od 1974 roku. Używanie ISBN w opisie bibliograficznym w Polsce usankcjonowała dopiero norma z 1982 roku (PN-82/N-01152.01)
Każda edycja i odmiana (oprócz reprintów) książki otrzymuje swój własny ISBN. Numer składa się z czterech pól:
1 kraju pochodzenia,
2 wydawcy,
3 numeru publikacji,
4 cyfry sumy kontrolnej.
Różne pola mogą mieć różne długości i są zazwyczaj rozdzielane łącznikami (,,-"). Nie są one jednak niezbędne, ponieważ stosowane kody prefiksowe umożliwiają rozbicie nierozdzielonego ciągu cyfr numeru ISBN na części składowe.
Zawartość pola kraju pochodzenia wskazuje na kraj lub ich grupę posługującą się wspólnym językiem, np.: 0 lub 1 oznacza kraj anglojęzyczny, 2 - francuskojęzyczny, 3 -