42682

2

Taniec śmierci był takie satyrą społeczną, cały był podszyty ironią.

Cztery rzeczy ostateczne:

Walka ze śmiercią Śmierć

Sąd ostateczny Piekło albo Niebo

1.

2.

3.

4.

Ars moriendi - wytwór XV w. Pięć pokus, na które jest narażony umierający:

1.    Zwątpienie w wierze

2.    Rozpacz z powodu grzechów

3.    Przywiązanie do dóbr ziemskich

4.    Rozpacz z powodu osobistych cierpień

5.    Pycha z powodu własnej cnoty

Za każdym razem przybywa Anioł, by wybawić ofiarę z sideł szatańskich.

Sam opis walki ze śmiercią jest starym tematem literatury duchowej: zawsze ten sam wzór.

Stworzenie własnego obrazu śmierci; pierwsze zaproszenie do tańca; walka, silne wyobrażenia zmysłowe.

W średniowieczu rozwinął się kult niewiniątek. Popularne były cmentarze pod takim wezwaniem - wierzono, że ciało rozkłada się tam w ciągu dziewięciu dni.

Makabryczna wizja śmierci nie zna nastroju elegijnego ani subtelności. Wszystko co nie dało się przedstawić w sposób bezpośredni było odrzucane.

Śmierć nie była bólem po stracie bliskiej osoby, lecz bólem wywołanym zbliżanie się śmierci własnej - tyłko to było źródłem nieszczęścia i zgrozy.

Nie ma mowy o tym, że śmierć może być także pocieszeniem, kresem cierpień, upragnionym spokojem; nie ma miejsca na jakąś subtelną refleksję.

Dwie krańców ości:

1.    Skarga na przemijanie, na nieuchronny kres wszelkiej potęgi, sławy i użycia, na rozkład piękna

2.    Radość z uratowania duszy dla stanu wiecznego błogosławieństwa

Wszystko co znajdowało się między tymi dwoma biegunami pozostawało niewypowiedziane. Założenia te skamieniały wszelkie żywsze uczucia.