39031

Rozdział 21

Więcej o kompilowaniu

Ciekawe opcje kompilatora GCC

•    K powoduje wygenerowanie kodu programu ze zmianami, wprowadzonymi przez preprocesor

•    S zamiana kodu w języku C na kod asemblera (komenda: gcc -S plik.c Spowoduje utworzenie pliku o nazwie plik.s, w którym znajdzie się kod asemblera)

•    c kompilacja bez Ikrzenia z bibliotekami

•    Ikatalog ustawienie domyślnego katalogu z plikami nagłówkowymi na katalog

• Ibiblioteka    wymusza łączenie programu z |>odaną biblioteką (np. -1GL)

Program make

Dość często może się zdarzyć, że nasz program składa się z kilku plików źródłowych. Jeśli tych plików jest mało (np. 3-5) możemy jeszcze próbować ręcznie kompilować każdy z nich. Jednak jeśli tych plików jiwt dużo. lub chcemy pokazać nasz program innym użytkownikom musimy stworzyć elegancki sposób kompilacji naszego programu. Właśnie po to, aby zautomatyzować proces kompilacji |M«wstal program make. Program make analizuje pliki Makefile i na ich podstawie wykonuje określone czynności.

Budowa pliku Makefile

Uwaga |M>niżej został umówiony Makefile dla GNU Make. Istnieją inne programy make i mogą używać innej składni. Na Wikibooks został też obszernie opisany program make firmy Borland.

Najważniejszym elementem pliku Makefile są zależności oraz reguły przetwarzania. Zależności polegają na tym. że np. jeśli nasz program ma być zbudowany z 4 plików, to najpierw należy skompilować każdy z tych 4 plików, a dopiero później połączyć je w jeden cały program. Zatem zależności określają kolejność wykonywanych czynności. Natomiast reguły określają jak skompilować dany plik. Zależności tworzy się tak:

co: od.czego reguły...

Dzięki temu program maki¹ zna już kolejność wykonywanych działań oraz czynności, jakie ma wykonać. Aby zbudować “co" należy wykonać polecenie: aako co. Pierwsza reguła w pliku Makefile j«it regułą domyślną. Jeśli wydamy polecenie make bez paramet rów, zostanie