43232

obiektywizm rzeczywistości jest to, że obserwatora społeczeństwa nęci przeciwstawianie jednostki jako istoty zdetenniiuzowanej, przypisanej do swojej roli przez jakąś moc od niej silniejszą, lub ukazanie jej jako 'kulturowej gąbki'. Tradycja bowiem ogranicza, lub niweluje wzmianki o naturalnych, wyjątkowych działaniach jednostki Trudno bowiem wytłumaczyć niepowtarzalne i specyficzne cechy ludzkiego zachowania. Socjologowie bronią jednak swojego analitycznego podejścia, tłumacząc, że nie starają się opisywać działań ludzkich dla kultury, czy struktury społecznej, lecz dla sytuacji. I te sytuacje właśnie badają.

Pamiętać jednak należy, że wszystkie koncepcje pozostają jedynie w obrębie teorii - nie są przecież opisami rzeczywistego zachowania, czy konkretnych zjawisk. Jednak trudno jest analizować zachowanie i jednocześnie powstrzymywać się od czynienia założeń na ten temat.

Perspektywy interpretacyjne

Interakcjonizm - podkreśla 'częściową niezależność od społecznych sil strukturalnych, kulturowych i psychologicznych'. Przeważnie człowiek przejmuje sposoby zachowań od innych i odpowiednio działa, a zadaniem socjologa jest odkrywać porces, w którym ludzie konstruują swe działania Akcent spoczywa na procesie.

Fenomenologia - dotyczy wiedzy i założeń, które muszą być posiadane i wypełnione przez ludzi po to, by świat społeczny mógł istnieć. Zadaniem fenom, jest odkrywać tę wiedzę, nie zawsze dostępną na poziomie świadomości - tak więc tego, co ludzie myślą, żeby wiedzieć jak definiują swój świat i uosabiają zarówno świat, jak i swoją w nim pozycję. Akcent spoczywa na znaczeniu.

Etnonietodologia - interesuje się sposobami, za pomocą których ludzie konstruują swoje światy społeczne, ale akcentuje wypracowanie metod, środków, praktycznych zajęć - które muszą stanowić fundament tej konstrukcji. Metodami badawczymi mogą być: sprawianie kłopotów (w celu wyeksponowania ukrytych założeń z przeszłości), umieszczenie jednostek w dezorientujących, lub nawet bezsensownych warunkach i icli obserwacja (by zbadać jak nadadzą sens środowisku). Etnometodolodzy próbują więc odpowiedzieć na pytanie Jakie są zasady społecznego działania? Akcent spoczywa więc na istocie, konstrukcji i ekspresji regulujących metod, praktycznych dokonań.

Interakcjonizm.

G H Mead rozróżnia komunikację niesymboliczną (lub z użyciem gestów) a symboliczną (lub zużyciem idei i koncepcji). Istoty ludzie jako jedyne są w stanie korzystać z komunikacji symbolicznej. Ta z kolei zdolność otwiera liczne możliwości organizowania zachowania. Język pozwala ludziom zastanawiać się nad ich sytuacją i ich miejscem w niej. Mead dowodzi, że ponieważ język jest dostępny istotom ludzkim, są one w stanie:

1.    Tworzyć i przechowywać impresje i zdolność pojmowania świata społecznego i fizycznego.

2.    Przekazywać tę zdolność innym - tym, którzy używają tej samej formy językowej.

3.    Stosować nabyte już zdolności pojmowania przechowywane w umyśle do nowej sytuacji i tworzyć na nowo ukształtowaną zdolność.

Język stanowi bezpośredni bodziec doświadczenia. Pozwala reagować na doświadczenie i kierować nim oraz działaniami innych osób, co stanowi istotny wymiar kształtowania 'ego' W procesie rozwoju jaźni jest ukryta idea 'przejmowania roli innych'. Mead dowodzi, że język jest podstawowym narzędziem, za pomocą którego nowy członek społeczności przejmują