Zasady jakie obowiązują w Polsce między państwem a kościołem uregulowane są obecnie Konstytucją RP z dnia 2 kwietnia 1997 roku (Dz.U.97.78.483). Określone w niej zasady powstały w wyniku długiej i burzliwej, często publicznej dyskusji dotyczącej między innymi systemu państwa świeckiego.
Podstawy prawa wyznaniowego w konstytucji zostały zawarte już w preambule, gdzie możemy znaleźć odniesienie do Boga „...zarówno wierzący w Boga będącego źródłem prawdy, sprawiedliwości, dobra i piękna...”, w rozdziale II traktującym o wolnościach, prawach i obowiązkach człowieka i obywatela (art. 30, 48, 53, 54), wolnościach i prawach politycznych (art. 57 i 58), wolnościach i prawach ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych w art. 70 oraz środkach oclirony wolności i praw w art. 85.
Do artykułu 25 Konstytucji wpisane zostały zasady relacji instytucjonalnych między państwem a Kościołem katolickim i innymi związkami wyznaniowymi. Do wspomnianych zasad zalicza się:
Art. 25 list. 1 „ Kościoły i inne związki wyznaniowe są równouprawnione"
Autorzy Konstytucji na oznaczenie wszystkich kościołów i związków wyznaniowych posłużyli się ogólnym terminem związki wyznaniowe. Zasada równouprawnienia związków wyznaniowych i kościołów wobec państwa stanowi podstawowy element demokratycznego państwa świeckiego. Równouprawnienie kościołów jest konsekwencją równości ludzi co do godności. W ustalaniu znaczenia równouprawnienia związków wyznaniowych zgodnie z wymogiem sprawiedliwości rozdzielczej należy wziąć pod uwagę cechy wspólne wszystkich kościołów i związków wyznaniowych oraz występujące różnice. Idąc takim torem, równouprawnienie kościołów w aspekcie pozytywnym oznacza, że kościoły i inne związki wyznaniowe mają być traktowane przez prawo identycznie tam, gdzie każdy z nich w identycznym stopniu posiada określoną cechę oraz ze względu na nią. To znaczy, iż tam gdzie więcej niż jeden z podmiotów posiada określoną cechę prawo nie powinno dokonywać ich zróżnicowania, na przykład gdy jeden kościół posiada prawo do publicznego wyznawania
2