5254

ARYSTOTELES

Pojęciom ogólnym odpowiada forma

Substancja jest pierwszą kategorią- coś istniejącego samo przez się (konkretny jednostkowy byt) cała reszta to kategorie wtórne Substancja pierwsza- każdy z nas nią jest

Substancja wtóra- część składowa substancji pierwotnej, coś co jest w każdym z nas np. człowieczeństwo Hylemorfizm- podział na materie i formę

Materia- coś nieokreślonego, pewien budulec z którego może coś powstać (MOŻNOŚĆ)

Forma- coś konkretnego, istniejącego, dzięki niej coś może powstać (AKT) Dusza i ciało człowieka tworzą swoistą całość w filozofii Arystotelesa, a nie dwa oddzielne byty tak jak było u Platona

Dusza jest substancją rozumiana jako forma (akt podstawowy). Cała możliwość zrobienia czegokolwiek zasadza się w tym akcie.

Dusza jest energią ciała organicznego i podobnie jak materia i forma, tak też ciało i dusza tworzą nierozerwalną całość - jedno nie może żyć bez drugiego.

Wszystkie organizmy żywe posiadają duszę bo jest koniecznym warunkiem inicjowania zmian w sobie samym i w innych rzeczach, najbardziej rozbudowana jest dusza ludzka(ta ma najwięcej funkcji)

Dusza ludzka składa się z 3 części:

a)    dusza roślinna - jest odpowiedzialna za proces rozwijania i wzrostu, ludzie potrafią myśleć, a ponad to posiadają zdolności wegetatywne,

b) dusza zmysłowa albo zwierzęca - wiąże się z postrzeganiem, odbieraniem wrażeń, doznawaniem pożądań

c)    dusza myśląca - to rozum odpowiedzialny za aktywność duchową uważał, że dusza ludzka nie będąc wieczną nie posiada wiedzy wiecznej Zwierzęta nie posiadają duszy myślącej, ale mają zdolność osądu- nie jest to władza rozumna, ale zwiększa ich szanse na przeżycie.

Nie ma nic w umyśle czego wcześniej nie byłoby w zmysłach.

Arystoteles wyróżnia 2 rodzaje rozumów(czynny i bierny)

Rozum bierny odpowiada za poznanie- w nim jest wiedza.

Rozum czynny jest aktem- wydobywa całą wiedzę (jest nieśmiertelny).

W chwili śmierci rozum bierny ginie, pozostaje rozum czynny.

Brak hierarchii cnót. Cnoty etyczne nabywane są na drodze wychowania przez przyzwyczajenie się do wybierania właściwych celów. Właściwy wybór polega na zachowaniu „złotego środka” pomiędzy skrajnościami będącymi przeciwieństwem cnoty.