7833

"Ani mądrość, ani cnota nie wpływają na szczęście

Hędomśn pragnęli wprowadzać w życie kilka ważnych dla sjębję zasad;

-    doznawanie przyjemności może przynieść człowiekowi szczęście, jest to najwyższe dobro;

-    przyjemność daje stan, w którym człowiek czuje się najlepiej. Cel naszego życia to koncentrowanie się na drobnych przyjemnościach;

-    odczuwanie przyjemności wpływa na człowieka bardzo pozytywnie, złem jest brak przyjemności;

-    najważniejsza jest przyjemność cielesna;

-    nie można stwierdzić, która przyjemność jest lepsza, ocenić można tylko jej intensywność. SOKRATES:

Życie Sokratesa przypadło na lata 470 - 399 r. p.n.e. w Atenach. Było to miasto demokratyczne, więc mogli tam przyjeżdżać tam uczeni, którzy zajmowali się retoryką. Mistrzem był Sokrates, który w rozmowie z przeciwnikami udawał głupca. Na tym polegała ironia Sokratesa. Jego uczniowie i naśladowcy próbowali zrozumieć, czy da się jakoś określić dobro i zło w człowieku. Sokrates twierdził, że nie jest to możliwe. Starał się on zawsze dyskutować ze swoimi przeciwnikami, ale często też nauczał różnych ludzi i wyciągał od nich wiedzę o świecie.

Uczniem Sokratesa był Platon. Tak jak z nim, Sokrates rozmawiał też z innymi swoimi uczniami, ale nie pozostawił wielu pism, twierdząc, że to zabija intelekt. Dużo czasu poświecił na dyskutowanie i snucie różnych wniosków. Jego najsłynniejszym powiedzeniem jest "Wiem, że nic nie wiem".

PLATON:

Platon żył w latach 437 - 347 r. p.n.e. Jest twórcą dialektyki, która stała się jego metodą filozofowania. Jego zasługą jest także metafoiyczne ujęcie świata idei na przykładzie jaskini. Przez dziewięć lat swojego życia był Platon uczniem Sokratesa. Potem przeniósł się do Aten, gdzie założył Akademię Platońską. Uczono tam matematyki, filozofii i dialektyki, czyli sztuki dociekania. Twierdził, ze wiedza ludzka jest bardzo znikoma. Powiedział on: "Wyobraź sobie ludzi żyjących w jaskini od dzieciństwa przykutych do miejsca, nie mogących obejrzeć się za siebie; daleko za nimi płonie ogień, na którego tle poruszają się postacie, więźniowie widzą tylko ich cienie na ścianie przed sobą." Platon twierdził, że dusza należy do świata idealnego.

ARYSTOTELES

Żył on w latach 384-322 r. p.ne.To najwybitniejszy uczeń Platona, zrezygnował on jednak z Akademii Platońskiej, na rzecz swojej szkoły, założonej w Atenach. Opierał się na Platonie.Twierdził on, ze Bóg jest istotą transcendentalną, czyli istnieje poza we wszystkich rzeczach, ale jednocześnie nie jest dostępny naszym myślom i zmysłom. Nie można go poznać. Człowiek bowiem może poznawać tylko za pomocą swojego doświadczeniaArystotełes był realistą. Definiował on, to, co mógł zbadać własnymi zmysłami. Istotna rolę przypisywał on umysłowi i rozsądkowi. Kładł nacisk na praktyczną stronę naszego rozwoju Postulował, że najlepsze jest rozwiązanie wypośrodkowane, będące połączeniem skrajności.

2