39549

Deklarowana przez Foucaulfa etyka pojęta jako sztuka życia skupia się na procedurach troski o siebie. Polega ona na nieustannym wymyśleniu siebie, wolnym od jakikolwiek determinacji zewnętrznych i wewnętrznych. Jej opis, jak mi się wydaje, nie jest tak filozoficznie intrygujący jak dokonana przez Foucaulfa krytyczna analiza różnych form i kategorii życia. Dotyczą one osobnych studiów tego autora i obejmują zamknięte dyskursy tradycyjnej filozofii, polityki i kultury. Interesujące są metody badań, ich archeologia i genealogia, nowatorskie procedury, specyfika poruszonych zagadnień, erudycja i talent literacki autora Archeologii wiedzy. Ogólnie, przyczyniają się one do tego, że niezależnie od oceny kontrowersyjnych poglądów Foucaulfa, jest on „ostatnim z Francuzów, którzy śladem Montaigne'a, uważali duszę i papier, wino i Chleb, umysł i kostium, ciało i tekst za próby". Zgodnie z ta opinią , etyka jako projekt indywidualnej sztuki życia jest przede wszystkim „wynalazkiem życia" a więc jego praktykującą formą, pozostającą w stanie eksperymentu. Toteż i ten zarys etyki, jaki znajduje się w tekstach Foucaulfa zaliczyć się powinno do prób.