100279

1. Przedmiot zobowiązaniu.

Treścią każdego zobowiązania jest spełnienie jakiegoś świadczenia w przyszłości. Rzymianie przedmiot świadczenia określali jako dare. facere i praestare.

dare (dać) - oznaczało pjzm<simi^AOyi<^cj.ela.wł3.3.lQ^

ograniczonego prawa rzeczowego (np. przez mancipatio). Mogło to prowadzić do trwałych przesunięć majątkowych

facere - polegało na wydaniu wierzyciełowi w posiadanie lub w dzierżenie, a także wykonywanie innych czynności faktycznej czy prawnej natury. W znaczeniu sensu largo facere polegało także na non facere - powstrzymywaniu się od działania. Tego rodzaju świadczenie prowadziło do przejściowy cli przesunięć majątkowych praestare - miało dwa znaczenia:

•    sensu largo - oznaczało dare + facere + wszystko to co w ogóle mogło być treścią zobowiązania

•    sensu stricto - nadzwyczajne zobowiązania gwarancyjne i odszkodowawcze oraz odpowiedzialność za cudzy dług

Istniały ograniczenia świadczeń:

świadczenie musiało być w ogóle możliwe do wykonania (pod względem prawnym i fizycznym) świadczenie musiało być zgodne z prawem i dobrymi obyczajami

świadczenie musiało być wystarczająco określone - tzn. wierzyciel musiał wiedzieć czego żąda. a dłużnik - do czego jest zobowiązań)'

świadczenie musiało przedstawiać wartość majątkową możliwą do wyrażenia w pieniądzach