2808184514

1. Przedmiot zobowiązania.

Treścią każdego zobowiązania jest spełnienie jakiegoś świadczenia w przyszłości. Rzymianie przedmiot świadczenia określali jako dare, facere i praestare.

dare (dać) - oznaczało przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy lub ustanowienie dla niego ograniczonego prawa rzeczowego (np. przez mancipatio). Mogło to prowadzić do trwałych przesunięć majątkowych

facere - polegało na wydaniu wierzycielowi w posiadanie lub w dzierżenie, a także wykonywanie innych czynności faktycznej czy prawnej natury. W znaczeniu sensu largo facere polegało także na non facere - powstrzymywaniu się od działania. Tego rodzaju świadczenie prowadziło do przejściowych przesunięć majątkowych praestare - miało dwa znaczenia:

•    sensu largo - oznaczało dare + facere + wszystko to co w ogóle mogło być treścią zobowiązania

•    sensu stricto - nadzwyczajne zobowiązania gwarancyjne i odszkodowawcze oraz odpowiedzialność za cudzy dług

Istniały ograniczenia świadczeń:

świadczenie musiało być w ogóle możliwe do wykonania (pod względem prawnym i fizycznym) świadczenie musiało być zgodne z prawem i dobrymi obyczajami

świadczenie musiało być wystarczająco określone - tzn. wierzyciel musiał wiedzieć czego żąda, a dłużnik - do czego jest zobowiązany

świadczenie musiało przedstawiać wartość majątkową możliwą do wyrażenia w pieniądzach