100291

1. Służebności osobiste.

Służebności osobiste mogły dotyczyć gruntu, ale ich cechą charakterystyczną było to. źe przysługiwały Osobisty charakter takiej służebności oznaczał, że b^J)Jiąj)C9weuj_pj^j_\iplQwyjjj niezbywalnym i kończyła się z zasady najpóźniej wraz ze śmiercią osoby uprawnionej.

Najważniejszą i zarazem najstarszą służebnością osobistą było użytkowanie (usufructus) czyli prawo używania cudzych rzeczy i pobierania z nich pożytków z zachowaniem substancji rzeczy. Było to duże obciążane dla właściciela rzeczy na rzeczy powstawała „nuda prioprietas". Użytkowanie musiało być ściśle określone w czasie, najwyżej dożywotnio; nie było dziedziczne oraz nie było zbywalne. Capitis deminutb użytkownika kończyła użytkowanie. Użytkownik mógł się zrzec swego prawa na rzecz właściciela. Użytkownik mógł odstąpić, także za wynagrodzaiian. wykonywanie swojego prawa, ale uprawnienia takiego wykonawcy gasły wraz ze zgaśnięciem samego użytkowania. Użytkownicy mieli skłonności do niszczenia substancji rzeczy, a ich spadkobiercy - do ociągania się ze zwrotem - w tych przypadkach właściciele zabezpieczali się wymuszając na użytkownikach złożone stypulacji zabezpieczającej (cautio usufructuaria). Użytkowanie można było ustanowić na gruntach jak i na rzeczach ruchomych (np. senus fructuarius). Na rzeczach zużywalnych powstawało quasi ususfructus.

Inne służebności osobiste to;

usus - prawo używania rzeczy cudzej z pobiaanian co najwyżej tylko części pożytków (na własny użytek)

liabitatio - ..prawo mieszkania" bez prawa do pobierania pożytków

operae senorum ei anintalium - prawo do korzystania z cudzych niewolników i zwierząt