100321

1. Wymogi co do towaru i ceny sprzedaży.

Towarem mogła być rzecz dopuszczona do obrotu gospodarczego, zarówno materialna - res corporalis, jak i niematerialna - res incorporalis. Mogły to być również rzeczy cudze, a to dlatego, że sprzedawca nie miał obowiązku przeniesienia własności na rzeczy sprzedanej.

Kupno dotyczyć mogło rzeczy przyszłej, spodziewanej (emptio rei spemtae), np. kupno plonów z określonego gruntu. Takie kupno miało jednak charakter warunkowy - nie było ono skuteczne wtedy, gdy spodziewana rzecz nie powstała bez winy dłużnika Bezwarunkowe natomiast było kitpno samej „nadziei" (emptio spei). Towarem (merx) była przy tym sarna szansa istniejąca w momencie zawarcia kontraktu, który w związku z tym miał cliarakter losowy.

Cena (pretium) - musiał być ściśle oznaczona (certa) i wyrażona w kwocie pieniężnej. Prokulianie uważali, że właśnie cena powinna być oznaczona w ..pieniądzach liczonych”. Wymiana towaru za towar to zamiana, natomiast cena powinna być rzeczywista, czyli przedstawiać realną wartość ekonomiczną. Nie było pojęcia i wymogu ceny słusznej (pretium instant). Strony mogły wzajemnie się podchodzić co do ceny - mogły się targować. Niedopuszczalny był tylko dolus.

W 301 r. cesarz Dioklecjan wprowadził szczegółowy taryfikację cen maksymalnych na ważniejsze usługi i towary. Od Justyniana, tar kto poniósł nadmierny uszczerbek (ieasio enormis), czyli sprzedał nieruchomość za caię niższą od jej ^l/i rzeczywistej wartości, mógł żądać dopłaty do pchlej wartości albo rozwiązać umowę za zwrotem wzajemnych świadczeń.