100803

Polsce i za granicą, że jest wolność religijna, a katolicy mogą nawet zajmować się polityką, że mają ludzi, którzy mają swoje dojścia do księży i mogą ich urabiać jak im komuniści podpowiedzą oraz to, że grupa Znaku była niechętna Wyszyńskiemu i czasem z nim skłócona. To się liczyło.

Wyszyńskiego denerwował minimalizm Znaku, że nie chce reprezentować wszystkich katolików, tylko przystosować się do reżimu komunistów, że za bardzo boją się Rosji, że są nielojalni wobec niego i działają za jego plecami w Polsce i za granicą, że zwalczają Wielką Nowennę (1957-1966) i milenium chrztu Polski (1966), bo uważają te akcje duszpasterskie za ciemnotę i zabobon. Ze bardzo interesują się zmianami w Kościele katolickim po Soborze Watykańskim II (1962-1965) w wolnych krajach Zachodu a udają, że w Polsce nie ma prześladowania religijnego. Wyszyński poparł ich w 1968 r„ gdy komuniści zdenerwowali się na Znak za popieranie Żydów, ale potem ich nie przyjmował 7 lat (do 1975 r.), bo zdenerwowali go opublikowaniem dyskusji o księżach w 1968 r. w miesięczniku „Więź" - zabronił księżom pisać do „Więzi", tak jak wcześniej do wydawnictw Paxu. W1976 r. grupa Znaku rozpadła się na dwie części - odszedł z częścią działaczy dawny przyjaciel Tadeusza Mazowieckiego, Janusz Zabłocki (ur. w 1926 r.) i założył konkurencję (Polski Klub Inteligencji Katolickiej, a potem Polski Związek Katolicko-Społeczny, dostał też zgodę od komunistów na nowych posłów katolickich w Sarnie). V\tyszyński utrzymywał kontakty z oboma środowiskami do końca.

Wobec katolickiej inteligencji Wyszyński w ogóle był bardzo krytyczny, uważał, że większość inteligentów w Polsce sprzedała się komunistom. Nawet jak zachowali wiarę religijną, to ukrywają się z nią, żeby nie narazić się komunistom i robić karierę, i jeszcze popierają ich, żeby wszyscy widzieli. Najwyżej krytykują za plecami, ale żeby broń Boże komunistów nie zdenerwować!

(Czaczkowska, s. 309-322, 336-343)

3. Wydarzenia w marcu 1968 r. i sprawa żydowska w Polsce Żydów po wojnie było w Polsce bardzo mało - większość wymordowali w czasie wojny Niemcy, a wielu także Rosjanie, zwłaszcza w I. 1939-1941, gdy mieli przymierze z Niemcami. Ci, którzy wrócili do Polski ze Związku Radzieckiego po 1944 r., emigrowali dalej, za cichą zgodą komunistów, na Zachód albo do państwa Izrael, bo jego powstanie w 1948 r. Rosjanie poparli (przeciwko Anglikom, którzy tam rządzili dotąd; na dodatek myśleli, że Izrael będzie prorosyjski i prokomunistyczny).

Potem Rosjanie zerwali nawet stosunki dyplomatyczne z Izraelem, jak się okazało, że Żydzi z Izraela nie będą się ich słuchać.

W Polsce było mało Żydów (a wierzących żydów - na lekarstwo), ale istniała „sprawa żydowska", bo większość polskich komunistów przed wojną była pochodzenia żydowskiego. Ci komuniści żydowscy, którzy przeżyli wojnę i nie emigrowali na Zachód, zrobili wtedy kanerę w Związku Radzieckim i potem w Polsce, byli na wysokich stanowiskach w