104565

wyodrębnić te elementy, które da się zmierzyć. Z tak zbadanych elementów drogą syntezy można odtworzyć badane zjawisko. Te dwie metody - analizę i syntezę - Galileusz nazywa metodą rezolutywną i kompazytywną Ich zastosowanie było warunkiem zachowania ścisłego, naukowego postępowania.

Podstawą badali ścisłych są mierzalne składniki zjawisk są to: kształt i ruch. Galileusz uznał je jako właściwy przedmiot przyrodoznawstwa. Dzięki ich ismieniu nauka o przyrodzie jest pokrewna matematyce.

III.    Wiedza o zjawiskach

Przed Galileuszem uważano, że zadaniem przyrodoznawstwa jest odnalezienie „istoty" czyli prawdziwej „natury” każdej substancji Uważano, że każde ciało odpowiednio do swej „narnry” ma swoje miejsce we wszechświecie. Galileusz zaś odrzucił wnikanie w „naturę" rzeczy, uważał to za bezcelowe i nie miarodajne. Poprzestał na badaniu określonych cech danej substancji, dzięki tak uzyskanym danym można określić właściwości danego ciała.

IV.    Wiedza przyczynowa.

W kręgu zainteresowali Galileusz najważniejsze miejsce zajmowały prawa przyrodnicze. Dotąd rozważano przyrodę z punktu widzenia jej celowości. Celowe było to co jest odpowiadające człowiekowi bądź to co doskonałe. Galileusz krytykował obydwa te poglądy. Mówił, że przejawem manii wielkości jest ocenianie dzieł bożych przez pryzmat przydatności człowiekowi. Co do drugiego poglądu, że niemożliwe jest określenie które zjawiska są doskonałe a które nie. nie jest to cecha obiektywna lecz zależąca od konkrentej sytuacji i zastosowania danego przedmiotu