101293

Fizjologia człowieka z elementami fizjologii stosowanej i klinicznej, red. Z. Traczyk, A. Trzebski, PZWL, 2004

Pętla nefronu

Ryc. 24.17. Układ kanalików w rdzeniu nerki umożliwiający zagęszczanie moczu (tzw. wzmacniacz przeciwprądowy). Czarne strzałki symbolizują transport substancji rozpuszczonych, głównie NaCl i mocznika, a białe strzałki — dyfuzję wody. Ściana ramienia zstępującego pętli nefronu jest przepuszczalna dla substancji rozpuszczonych i dla wody (cienka linia), ściana ramienia wstępującego i kanalika krętego dalszego jest nieprzepuszczalna dla wody (gruba linia), a ściana kanalika zbiorczego jest przepuszczalna dla wody tylko w obecności hormonu antydiurctycznego (linia gruba przerywana). Kanaliki są zanurzone w „zbiorniku” płynu śródmiąższowego nerki; powolną wymianę płynu w tym zbiorniku zapewniają naczynia proste. Z wyjątkiem ramienia wstępującego pętli osmolalność płynu w różnych odcinkach kanalika, w śródmiąższu i w naczyniach prostych jest jednakowa na danym poziomie rdzenia nerki.