105429

Prawo jest instytucją społeczną i jako takie jest normatywną podstawą tworzenia się interakcji społecznych. Źródłem autorytetu prawa jest jego akceptacja jako zbioru reguł, definiujących pozytywnie wartościowany sposób życia. Te okoliczności wyznaczające, wg Harta, „minimalną treść prawa naturalnego" które są konieczne do zbiorowego przetrwania, nie przekreślają odrębności walidacyjnej prawa pozytywnego od jakiegoś prawa naturalnego (moralności). Te specyficzne reguły, określane jako „minimum prawa natury", są jednak wyrazem pewnego odstępstwa od klasycznej pozytywistycznej metody poznawania i mają chronić prawo przed arbitralnością prawodawcy, a także odchodzić od pozytywistycznego założenia, że prawo może mieć treść jakąkolwiek. System prawa zawiera więc elementy podstawowego kodeksu zachowania, który odbiera się jako kodeks moralny - w przeciwnym wypadku prawo utraciłoby swoją skuteczność. Ważną granicą prawa jest realna możliwość zapewnienia przestrzegania uchwalonych przepisów. Przed uchwaleniem normy prawnej ustawodawca powinien zatem rozważyć, czy spełnia ona zasadniczą funkcję prawa, jaką jest utrzymanie istnienia określonego typu praktyki społecznej, w którym realizuje się liberalna koncepcja wolności oparta na ideale autonomii jednostki.